จงมีน้ำใจแต่อย่าไว้ใจคน : กลอนคติสอนใจ

จงมีน้ำใจแต่อย่าไว้ใจคน : กลอนคติสอนใจ

๏    ฝนกระหน่ำ เนื่องค่ำ-เช้า...............................แมวบ่นเว้า เบื่อชื้นฝน

ทำ(หน้า)เหนื่อยหน่าย ไม่อดทน....................(เพราะ)มิได้ซน เล่นตามใจ

๏    ฝนล้นฟ้า เพราะพายุ....................................เพิ่งล่วงลุ อุทกให้

ชาวนาค่อย สบายใจ....................................ข้าวรอดตาย ใบ(ใหม่)เริ่มผุด

๏    สัตว์ดุร้าย ในโลกนี้......................................บ่เคยมี ใครเทียบมนุษย์

ป่าเถื่อนเห็น เป็นที่สุด..................................มิยั้งหยุด ก่ออาชญา

๏    บางส่วนยล (แค่)คนส่วนน้อย.........................ผู้เฝ้าคอย ตั้งปรารถนา

ฝึกมนัส พัฒนา...........................................พ้นชั่วช้า รู้ละอาย

๏    จิตเมตตา เอื้ออารี........................................อย่างไม่มี นาทีสลาย

มุ่งก้าวหน้า พร้อมท้าทาย..............................มิ(ยอม)พ่ายแพ้ แก่อธรรม

๏    เมื่อจิตใจ ใสสะอาด......................................ชีวาวาตม์ (พลอย)พิลาสล้ำ

เมื่องดเว้น ก่อเวรกรรม..................................ย่อมน้อมนำ (สุข)สันติ์ดำเนิน

๏    สำนึกดี เป็นศรีศักดิ์........................................กุศลปัก เป็นหลักเหิน

ถึงศีลธรรม (คือ)ความเพลิดเพลิน....................(แต่ว่า)อย่าเล่อเลิน (ระหว่าง)เดินก้าวไป

๏    เพราะโลกนี้ มีมนุษย์.......................................(ผู้)เป็นที่สุด สัตว์สาไถย

ถึง(เรา)จะดี มีน้ำใจ.......................................ประมาทเมื่อไร ภัยเภทพาน(จากคนที่)

๏    เห็นแก่ตน ฉลชั่วช้า........................................มากมารยา มนาหาญ

โลภมากมั่น เป็นสันดาน..................................มิ(ให้ความ)สำคัญ การกตัญญูฯ

๓๑ สิงหาคม ๒๕๖๒