เวรกรรมของลูกแมวกำพร้า :
กลอนเจ็ด
๏ ลูกแมว อ่อนเยาว์
(ถูก)เอามาทิ้ง.............(แค่)ยืนยัง ไม่นิ่ง ยิ่งสงสาร
ปลาทู แกะไป
ให้รับประทาน.....................เพื่อการ อยู่รอด และปลอดภัย
๏ คงทำ กรรมเวร เป็นอันมาก....................(จึง)ลำบาก
ยากแค้น แร้นวิสัย
เกิดมา เป็นแมว
ไม่แคล้วไคล....................ประจัญ อันตราย ในครรลอง(ของแมว)
๏ ทุกสิ่ง อิงเภท
และเหตุผล......................สัจธรรม กำบน ดลสนอง(กำบน=หวั่นไหว)
ไร้-มี ที่ดิน
สินเงินทองฯลฯ........................ต่างต้อง จองกรรม กระทำมา
๏ อดีตกาล ขันเข็น เวรกรรมไว้...................จึงถูก
ผลักไส ให้กำพร้า
(เช่น)ทำใคร ให้พราก
จากมารดา................ต้องตก ชะตา ชีวาจร
๏ (หรือ)ทิ้งลูก ของตน ทนว้าเหว่................ระหก ระเห
เที่ยวเร่ร่อน
ไม่มี ที่สนุก
ซุกหัวนอน..............................เดือดร้อน ลำบาก เย็นยากนาน
๏ มีใคร ทำร้าย เราได้เท่า..........................คนรัก
ของเรา เขาหักหาญ?
ใครที่ ชี้นำ
ความสำราญ.............................ได้ปาน คนรัก เราภักดี?
๏ อย่าทำ ให้ใคร
ต้องไร้ร้าง........................แยกทาง ครอบครัว ชั่วบัดสี
อย่าเห็น แก่ตน
ฉลชีวี................................หลีกหนี ครอบครัว แค่ตัวสบาย
๏ เวรกรรม ตามติด ไม่ผิดพลาด...................ธรรมชาติ
ธรรมนูญ ไม่สูญหาย
ครอบงำ-ค้ำจุน-หนุน-ทำลาย.......................เวียนว่าย
ตายเกิด เชิดวิญญาณฯ
๒๒ เมษายน ๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น