ความเสี่ยงภัยในชีวิต :
กลอนเปล่า
๏ ธรรมชาติของชีวา
สุ่มเสี่ยงที่จะประสบกับภยันตรายอยู่แล้ว
โรคภัยไข้เจ็บรายรอบ
อาหารที่ประกอบด้วยสารเคมี
น้ำดื่มน้ำใช้คุณภาพไม่ดี
อากาศที่มีมลพิษ
๏ สิ่งแวดล้อมพร้อมแฝงด้วยเภทภัย
จากสัตว์น้อยใหญ่ที่ใกล้ชิด
สัตว์เลี้ยงของคนอื่นที่ไม่เป็นมิตร
สัตว์ธรรมชาติที่เป็นอิสระและป่าเถื่อน
๏ แม้แต่คนที่พูดจาภาษาเดียวกัน
อาจเดินผ่านมาให้พบเห็นไม่เว้นวัน
หากแต่ในใจนั้นมันยังเสมือน
ซ่อนสัตว์ป่าเถื่อนอยู่คู่เรือนใจ
คอยหาโอกาสทำอันตราย
ทำร้ายคนอื่นได้ทุกเวลา
๏ เพียงปัจจัยภายนอกที่บอกเล่า
ยังมีปัจจัยภายในใจเรา
ที่คอยเฝ้าสร้างปัญหา
การดำเนินชีวิตอย่างมักง่าย
ความประมาทไม่ระมัดระวัง
รู้ทั้งรู้อยู่ว่าไม่ปลอดภัยยังดันทุรัง
สรรสร้างความเสี่ยงภัยให้ตัวเอง
๏ เช่น วัยเด็กที่ไม่ใฝ่ใจในการศึกษา
ตั้งหน้าตั้งตาออกนอกลู่นอกทาง
มัวเมากิจกรรมต่ำช้าต่างๆ
การเหินห่างจากจริยธรรมความดีฯลฯ
๏ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ไร้ศรัทธา
ต่อกติกา กฎหมาย
ระเบียบ วินัย จารีตประเพณี
ทำตามใจตน
อย่างไม่สนใจใยดี
สำนึกผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
ไม่มีในจิตใจ
๏ วิถีชีวิตที่ผิดพลาด
เพราะความประมาทและเหลวไหล
สะสมอกุศล
พลวัตรปัจจัย
ย่อมเพิ่มความเสี่ยงภัยให้แก่ชีวิน
๏ ผู้กลัวภัยและไม่ประมาท
ย่อมเพียรพัฒนาความสามารถอยู่ไม่สิ้น
เท่าทันการเปลี่ยนแปลงบนปัถพิน
ไม่ถวิลหาอะไรที่ไร้สาระ
๏ หลักศีลธรรม คุณงามความดี
คือปัจจัยที่ประคองชีวา
ให้ดำเนินอย่างปลอดภัย
ไปสู่สุคติมรรคา
มิเหลวไหล
ไม่ไร้คุณค่า
ชาญฉลาด เก่งกล้า
และร่าเริงฯ
๖ พฤศจิกายน ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น