จิ้งหรีด กับ มดงาน : กลอนนิทานสุภาษิต(กาพย์สุรางคนางค์๓๒)
๏ จิ้งหรีด หนึ่งตน.................เป็นนัก ดนตรี
ชีวิน ยินดี.............................ที่การ ขับร้อง
ขี้เกียจ ทำงาน.......................อหังการ ลำพอง
แค่เลี้ยง ปากท้อง...................ใยต้อง ตรากตรำ
๏ เห็นมด สามัคคี..................ทุกวี่ ทุกวัน
อุตสาหะ ขยัน........................แต่เช้า ยันค่ำ
รู้สึก สงสาร...........................ชวนมา สราญรำ
สนุก สุขพร่ำ..........................ร้องรำ ทำเพลง
๏ มดงาน ปฏิเสธ...................โดยยก เหตุผล
จะต้อง อดทน.........................งานทำ คร่ำเคร่ง
ละทิ้ง หน้าที่...........................ไม่ดี ไม่เก่ง
ตรองตรึก นึกเอง......................เพ่งสิ่ง สัจจา
๏ ความไม่ แน่นอน..................สะท้อน ชีวัน
จึงต้อง ขยัน............................หมั่นอา หารหา
คิดถึง อนาคต..........................อดอยาก ขึ้นมา
จะได้ พึ่งพา.............................ชีวา สุขสบาย
๏ จิ้งหรีด หัวเราะ.....................เยาะเย้ย เฉยชา
จนล่วง เวลา............................หน้าหนาว เข้าสยาย
อาหาร หายาก..........................อดอยาก เจียนตาย
ทุรน ทุราย...............................แทบไร้ เรี่ยวแรง
๏ มดผ่าน มาเห็น......................เป็นที่ สงสาร
จึงพา ไปบ้าน............................อาหาร ตกแต่ง
จิ้งหรีด อิ่มหนำ..........................เลิกทำ ตะแบง
เชื่อคำ ชี้แจง.............................เปลี่ยนแปลง ค่านิยม
๏ บทเรียน ชีวิต.........................คิดเผื่อ ภายหน้า
ไม่หลง มายา.............................ที่จะพา ขื่นขม
ทำสิ่ง ถูกต้อง.............................ปองปัญญา ปรารมภ์
สุขชื่น รื่นรมย์..............................สมหวัง ดั่งใจฯ
๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น