สิ่งที่ลิขิตชีวิตคน : กลอนเจ็ด
๏ น้ำล้น ฝนแล้ง แปลงประหลาด...........คนโทษ
ธรรมชาติ ผิดพลาดไฉน
บ่คิด
ว่าตน (เป็น)ต้นเหตุไตร.................ตัดไม้ ทำลายป่า เผาพร่าฟัน(ไตร=ไกร)
๏ เส้นทาง สุขทุกข์
คลุกชีวิต.................ส่วนใหญ่ ใคร่คิด นิมิตสวรรค์
บ้างจินต์ ดินฟ้า
ผีป่าพันธ์......................ขีดขัน บันดาล การเป็นไป
๏ จึงต้อง บูชา
ต่อฟ้าดิน.......................เจ้าที่ เจ้าถิ่นฯลฯ สิ้นเซ่นไหว้
บนบาน
ศาลกล่าว ล่อเอาใจ...................แลกให้ สมหวัง ตั้งปณิธาน(ปณิธาน=การตั้งความปรารถนา)
๏ ไม่คิด ว่ามี
กฎแห่งกรรม.....................คนทำ ร่ำถือ คือพื้นฐาน
ทำดี ได้ดี
สิริดาล.................................ชั่วช้า สามานย์ พานกลับคืน
๏ ไม่รับ ว่าตน
เป็นต้นเหตุ......................ปฏิเสธ โทษทัณฑ์ อันขมขื่น
อยากมี ชีวา
โสภาชื่น.............................โดยไม่ ต้องฝืน ทำตามใจ
๏ ผู้มี ศีลสาต
ปราชญา...........................ศึกษา ความจริง สิ่งเงื่อนไข(สาต=เป็นที่พอใจ)
ร้อนพัน ปีผ่าน
มั่นหทัย............................กฎแห่ง กรรมไกร ให้ศรัทธา
๏ คนคือ ผู้ที่
คอยลิขิต............................ชีวิต ของตน ไปจนกว่า
จะหมด เวรกรรม
ธรรมดา..........................ชะตา ชีวี จึงยุติธรรม
๏ ทำดี ได้ดี
วิเศษสิทธิ์............................ทุจริต ผิดฉล ผลตกต่ำ
ขึ้นอยู่ กับตน
เป็นคนทำ............................หลักค้ำ โลกา ฟ้าดินเอยฯ
๓ กันยายน ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น