อย่าเอาแต่เล่น : กลอนเปล่า
๏ ตลอดช่วงชีวิตคน
วัยเด็กซุกซน
เป็นวัยเปี่ยมล้นความสุข
ได้กิน-นอน-เล่น
ก็เร้นทุกข์
รอยยิ้มบริสุทธิ์ปลุก
ให้โลกทั้งใบสนุกสนาน
๏ วัยผู้ใหญ่คือวัยแห่งความรู้
เข้าใจหลักการมีชีวิตอยู่
หนทางไปสู่ความสุขศานติ์
๏ ระหว่างเติบใหญ่หากไม่ใฝ่รู้
ย่อมนำไปสู่วัยผู้ใหญ่ที่น่ารำคาญ
สารพัดปัญหาพาดักดาน
เวลาผ่านไปขื่นให้ลำเค็ญ
๏ ชีวิตกิจกรรมต้องพัฒนาไปตามลำดับ
อย่าประทับจิตประทับใจ
หยุดหัวใจไปกับการใคร่เล่น
หากขาดผู้ใหญ่คอยดูแล
ชีวิตเด็กต้องย่ำแย่
ยากจะอยู่-เป็น
ในคนๆหนึ่งพึงว่างเว้น
ทำเล่นให้น้อย
คอยหัดพัฒนา
๏ สิ่งบันเทิงเริงรมย์สังคมหลาก
หาสาระได้ยาก
มักสนองต่อแรงขับ-แรงปรารถนา
การละเล่นเช่นเด็ก
เกกมะเหรกเกเรหันเหพา
ไม่ประเทืองปัญญา
ละลายเงินตรา-เวลาอย่างสูญเปล่าไป
๏ เป็นธุรกิจที่ง่ายทำเงิน
บนความเพลิดเพลินเลินเล่อเหลวไหล
แก่กล้าขยายไปเสพยาเสพย์ติด-การพนัน-เพศสัมพันธ์ฯลฯอันวุ่นวาย
ก่อวิกฤติชีวิตทำลาย
บกพร่องความเป็นผู้ใหญ่(วุฒิภาวะ)
จิตใจคล้ายเด็กไม่รู้จักโต
ฯ
๙ กรกฎาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น