ค่านิยมคนรูปงาม : กลอนเจ็ด
๏ ใบไม้ ร่วงหล่น
รอบโคนข้าง...............แตกต่าง ใบสด หมดจดศรี
เกาะกิ่ง ก้านเรียว
เขียวขจี.........................ดูมี ชีวิต วิจิตรจง
๏ ใบไม้ ร่วงสลาย
ก่ายกองดิน..................ปัถพิน อุดม สมบูรณ์ส่ง
สีดำ (ปน)น้ำตาล
ขวางกั้นคง.....................แบ่งบ่ง ความงาม(กับ)ความมีคุณ
๏ สายตา มนุษย์
ไม่ยุติ............................ดำริ กิเลส เจตเวียนหมุน
ราคะ ระหาย
สาดส่ายรุน............................หมกมุ่น ความงาม ตามยินดี
๏ จึงเห็น เด่นชัด
สัจสถิต..........................คนใคร่ ใกล้ชิด ไม่คิดหนี
ใครงาม ตามส้อง
ยกย่องปรีดิ์......................ยิ่งมี ฐานะ ยิ่งพะนอ
๏ (ส่วน)คนดี ที่ไร้
พิไลลักษณ์...................ถูกผลัก ถูกไส ไม่พึง(ใจ)ส่อ
ไร้ซึ่ง ราคา
คุณค่าพอ................................ไม่ก่อ ฉันทะ ปฏิสัมพันธ์
๏ คนงาม ทรามกิจ
(ยัง)คงคิดรัก.................พิทักษ์ ภักดิ์หนุน จุนเจือรั้น
คน(รูป)ทราม ทำดี
ทุกวี่วัน..........................ธรรมดา สามัญ ไม่หรรษ์ทรวง
๏ ธรรมชาติ สัตว์หนา
ในมนุษย์...................มิหยุด หลงใหล ฤทัยล่วง
ฉันทะ ราคะ
อาสวะปวง..............................ยึดดวง ฤดี เปรมปรีดา
๏ สร้างความ ลำเอียง
เสี่ยงทำบาป..............ใจหยาบ สัปดน ล้นตัณหา
สาไถย ไร้สุข
ทุกขเวทนา............................นำพา ไปสู่ ทุคติเอย ฯ
๑ กรกฎาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น