ปลดบ่วงห้วงโศก : กาพย์ยานี๑๑
๏ รุ่งสาง
พรั่งพิรุณ....................สุราดุร สุญรังสี(สุราดุร=สุระ+อาดุร)
หม่นมัว
ทั่วพงพี........................ปักษีผอง งดร้องเพลง
๏ ฟ้าร่าย
สายฝนร่ำ...................ดั่งครวญคร่ำ โดนข่มเหง
โศกศัลย์
เศร้าบรรเลง.................มิเร่งร้อน อาวรณ์ริน
๏ ความโศก เศร้าเสียใจ.............บันดาลให้
ปัญญาสิ้น
ดวงกมล
วิกลจินต์......................เกิดมลทิน กินกัดใจ
๏ น้ำตา นองปรากฏ...................ชวนสลด
หดหู่ให้
เห็นร่อง
รอยพิไร........................ของหัวใจ ที่อ่อนแอ(พิไร=ร่ำร้อง)
๏ ยิ่งเศร้า
เท่ายิ่งซ้ำ...................ความคิดดำ(ดิ่ง) คล้ำกระแส
ยิ่งตรม
ยิ่งจมแจ.........................มีแต่ทุกข์ ที่สุกงอม
๏ เศร้าใน(ใจ)
อย่าให้นาน...........เร่งข้ามผ่าน ศานติน้อม
ปล่อยวาง
ทุกอย่างยอม...............ตะล่อมใจ ไม่จำนง
๏ เมื่อคลาย
ความยึดมั่น.............สัมผัสสันติ์ พลานิสงส์
ทุกข์คลาย
สบายคง....................ความอิสระ คละเสรี
๏ ปลดบ่วง แห่งห้วงโศก.............ประจักษ์โลก
ประเสริฐศรี
พ้นเขลา
เบาฤดี..........................ทุกราตรี ทุกวี่วัน ฯ
๘ ตุลาคม ๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น