ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน : กลอนคติเตือนใจ

ตนแลเป็นที่พึ่งแห่งตน : กลอนคติเตือนใจ

๏    รอจนแทบ ใจสลาย (ถึง)ปลายเดือนเจ็ด.........ฝนเริ่มเล็ด ลอดริน ดินชุ่มฉ่ำ

ข้าวแห้งตาย ไปบ้าง ช่างระกำ..........................ชีพชอกช้ำ ลำเค็ญ เป็นชาวนา

๏    ความเห็นอก เห็นใจ จากภายนอก.................ไม่ช่วยดอก หาก(ยัง)ตัดไม้ ทำลายป่า

ใส่แต่สาร เคมี เท่าบีฑา..................................ผืนดินให้ มรณา ฆ่าอินทรีย์

๏    กระดูกสันหลัง ของชาติ ขาดความคิด............ทำตามจิต มิจฉา หาวิถี

เป็นคนรัก ความมักง่าย (แต่)อยากได้ดี...............ชีวิตนี้ มิพ้น ทุกข์วนเวียน

๏    สัจจะเห็น เป็นไป ในโลกล้วน.......................เหตุกระบวน ถ้วนถี่ มิแปรเปลี่ยน

เพราะทำชั่ว ด้วยตัวเอง พึงเพ่งเพียร...................เกิดบทเรียน เจียนจิต พิทยา

๏    เอาความผิด(พลาด) เป็นครู อย่าอยู่นิ่ง............เอาความจริง อิงสรร แก้ปัญหา

เอาความสัตย์ ทัศนีย์ ปฏิญาณ์...........................เอาความกล้า บำรุง ปรับปรุงตน

๏    มิงอมือ งอเท้า เฝ้าแต่รอ..............................เฝ้าแต่ขอ น้ำใจ ไร้เหตุผล

รอคอยความ ช่วยเหลือ พร่ำเพรื่อรน....................แต่กลับไม่ คิดค้น ช่วยตนเอง

๏    ความสามารถ=สัจธรรม->ความสำเร็จ..............อุตสาหะ พาเผด็จ เจตกล้าเก่ง

ความทุ่มเท ลังเลไร้ ใช้บรรเลง...........................ร้อยบทเพลง รัถยา ชีวาชัย

๏    คนไม่หยุด อุตส่าห์ จะเป็นสุข..........................คนเกียจคร้าน จะทุกข์ และยากไร้

" ตนแลเป็น ที่พึง " จงซึ้งใจ...............................คนอื่นพอ ช่วยได้ (แต่)ไม่มากเอย ฯ

๑๕ มิถุนายน ๒๕๕๗