ตน - ของตน : กาพย์ฉบัง ๑๗
๏
ในหุบผาแห่งป่าทึบ................สายฝนก่นกึก
ผนึกดิน-ฟ้าด้วยห่าฝน
๏
เวลาหยุดนิ่งยิ่งยล................ไพรพนามืดมน
ขาวโพลนจนลับขับป่าหาย
๏
เมฆดำคล้ำกล้ำกรีดกราย..............ฝนซาประปราย
สุดท้ายย้ายหยดหมดวัสสา
๏
แสงแดดแผดร้อนย้อนมา...............น้ำฝนชลธาร์
ระเหยเผยให้ไอหมอกขาว
๏
ค่อยๆลอยฟ่องล่องราว...............โผผินบินพราว
ผ่านภูเขาสูงสู่ฟ้าใส
๏
รวมเป็นเมฆผ่องรองไร.............เดินทางห่างไกล
เที่ยวท่องถิ่นใหม่ตามสายลม
๏ เผชิญชะตาระดม..............มากมายก่ายกรม
สะสม-เสื่อมสิ้นวิ่นสลาย
๏
เสมือนชีวีที่กระจาย.............เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย
ชวนให้ใคร่คิดพิศเหตุ-ผล
๏ เกิดมาทำไมใยคน ?..............ชะตาประจญ
กระเสือกกระสนบนปัญหา
๏ ลุ่มหลงงงเมามายา..............โลกีย์กามา
กายาชีวี อดิศัย
๏ ดิ้นรนระวามตามใจ.............ก่อกรรมทำไป(ระวาม=วู่วาม)
โดยไม่ใคร่ครวญหวนเหตุผล
๏ สิ่งที่ยึดถือคือ " ตน "..............ติดต้อง " ของตน "
วันหนึ่งพึงจล....พ้นจากจร ฯ
๔ สิงหาคม
๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น