อย่าโกรธเคืองคนพาล : โคลงสี่สุภาพ
๑. ป่าหม่นฝนมาแล้ง................ระแหงหลาก
ธารฟั่นกันดารฝาก...................ผากแผ้ง(ผากแผ้ง=เหือดแห้ง)
ลมพัดฝุ่นหมุนกราก.................กวนกลบ
มวลหมู่พรรณพฤกษ์แสร้ง..........สดชื้นรื้นไฉน
?
๒. อุษาโยคยั้งเยื้อง...................เรืองไร
สกุณร่าเริงไกร.........................ขับร้อง
เสียงเสนาะเพราะเพียงไพร.........พรางไก
วัลเฮย(ไกวัล=สวรรค์)
รสแห่งวิเวกต้อง........................จิตรึ้งตรึงจินต์ ฯ
๓. สมภารวัดติดบ้าน....................พาลบัง
ตีสี่ตีระฆัง.................................กึกก้อง
ลวงคนว่าตนขลัง........................คร่ำเคร่ง
สวดมนตร์-สมาธิส้อง...................สัจจ์แท้หลับใหล
ฯ
๔. กรรมย่อมแยกแยะให้................ไขเห็น
ดี / ชั่ว " ตัวตน
"เป็น.....................ประจักษ์แล้
สร้างภาพใฝ่หมายเข็น....................ครกขึ้น
เขาฤา ?
สุดท้ายย่อมพ่ายแพ้.......................แก่เกื้อกรรมกล
ฯ
๕. พาลย่อมทำชั่วช้า.......................ปกติ
ทรามก่อเพราะดำริ..........................หลงล้ำ
บัณฑิตไป่ตำหนิ..............................ถือสา
โกรธเคืองเปลืองตนซ้ำ.....................กร่ำร้ายกลายหมอง ฯ
๘ สิงหาคม ๒๕๕๕
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น