เฟื่องฟ้า : กลอนดอกสร้อย
๏ เฟื่องเอ๋ย
เฟื่องฟ้า......................เบ่งบาน ลานตา งามไฉน
คละสี คลี่สัน
พรรณพิไล.....................ปรากฏ สดใส ท้าสายตา
๏ เฟื่องสี พิสัย
แต่ไร้กลิ่น................คุณมิ มีสิ้น ถวิลหา
เหี่ยวเฉา เก่าช้ำ
ตามเวลา....................สวยคลาย ไร้ค่า ไม่น่าชม
๏ เปรียบท้น คนที่
มีรูปเพรา..............ยามใน วัยเยาว์ เสาว์เพริศสม
คุณงาม ความดี
ไม่นิยม.......................โง่งม เกียจคร้าน ร่านราคี
๏ วัยเยาว์ เขาเทิด
ประเสริฐสวย.........รุ่มรวย ด้วยรัก เปี่ยมศักดิ์ศรี
วัยเสื่อม เอือมทราม
งามไม่มี.................รักจาก พรากหนี อนิจจา
๏ ถูกทิ้ง เดียวดาย
ดอกไม้เฉา.............ระทม ซมเศร้า เหงาเหว่ว้า
สั่งสม เสื่อมทราม
ตามเวลา....................จวบล้น จนชรา ข้นราคิน
๏ ไม่อยาก ไร้ค่า
อย่าละเลย................ความดี มีเคย เชยเช่นสิน
ผ่องเสริม เพิ่มศรี
แพรวชีวิน.....................เลิศงาม ล้ำสิ้น โภคินเอย ฯ(โภคิน=คนมั่งมี)
๒๙ ธันวาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น