รักส้อง...ต้องรักษา : กลอนสุภาพ(กลอนหก)
๏ ลมพัดปราย
ใบไม้ปลิว.............ร่วงหล่นพลิ้ว ลิ่วไถล
ลมหนาวมา
ป่าเปลี่ยนไป.................พื้นเกลื่อนใบ ไม้แห้งบาน
๏ ลำธารไหล
เหือดไร้น้ำ..............กรวดหินคล้ำ ลำนำขาน
ผิวเกลี้ยงกลม
สมแก่กาล.................ผจญผ่าน พานสิ่งใด
๏ ใบไม้หมอง
ต้องพักผ่อน............รอหน้าร้อน ย้อนสดใส
ผลิดอกผล
ออกล้นไพร....................เริ่มต้นใหม่ ใต้นภา
๏ ใจเหว่ว้า
น่าอนาถ.....................พิศแคลนขาด เพราะปรารถนา
อยากระหาย
ให้ได้มา.......................ครองกายา คร่าหัวใจ
๏ รักเสพส้อง
ต้องรักษา.................แม้ได้มา รักษาไม่ไหว
สุดท้ายพราก
สิ้นจากไป....................เหมือนใบไม้ ในเหมันต์
๏ รักคนที่
มิควรรัก........................ต้องอกหัก ตระหนักหัน
รักคนขวน
คู่ควรกัน...........................จักสบดั้น สันติ์ง่ายดาย
๏ รักไม่ร้าย
ถ้าไม่รัก.......................คนไล่มัก รักลวงหมาย
รักไม่ตรอง
ถึงต้องตาย.......................พิชย์หรือพ่าย ใจเลือกเอง ฯ(พิชย=ความชนะ)
๒๘ ธันวาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น