โลกแห่งสงสาร : กลอนเปล่า
๏ ชีวิต....เปราะบาง
ทุกผู้....ต่างอ่อนแอ
สังขารที่เห็น....เป็นเพียงแค่
รอกาลผันแปร
ป่วย...แก่...แล
ดับสลาย
๏ ความระหายที่หลายหลาก
ความทะยานอยากมากมาย
ความเห็นแก่ตน
ท่วมท้นไม่มีวันจางหาย
ความหลงใหลมัวเมา
ฯลฯ
๏ หลงใหลในชีวิต
เชื่อความคิดโง่เขลา(ทั้งที่คิดเองและของคนอื่น)
ประมาทอุราปัญญาเบา
จนกว่า
จะประสบเหตุการณ์โศกเศร้าเสียใจ
๏ บางคน
ค่อยได้คิด
ลดทิฎฐิและความหลงใหล
แต่ผู้คนส่วนใหญ่
มิใส่ใจในสัจจา
๏ ยังคงหลงกิเลส
ตั้งเจตกระสันตัณหา
ทะเยอทะยานต่างๆนานา
เอาอัตตาเป็นศูนย์กลาง
๏ ชีวาจึงน่าสลด
มิปรากฏบทเรียน
มิเกิดการเรียนรู้
วิถีปฏิบัติประจำ
พฤติกรรมดำรงอยู่
เคียงคู่โลกแห่งสงสารฯ
๘
เมษายน ๒๕๖๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น