ความรักและจิตใจ : กลอนไร้ฉันทลักษณ์

ความรักและจิตใจ : กลอนไร้ฉันทลักษณ์

๏       ความรักมักมีงามวิมล

เมื่อผลประโยชน์ลงตัว

แต่จักบันดาลความชั่ว

เมื่อเป็นความเห็นแก่ตัวมัวเมา

๏      "ความรักเสมอด้วยตนไม่มี"*

คือพจีของพระพุทธเจ้า

ที่ทรงสั่งสอนคนเรา

ให้เข้าใจในธรรมชาติของชีวา

๏      ชีวิตย่อมติดใจในรัก

คือหลักความอยู่รอดบนโลกหล้า

การดำรงชีวีต้องมีที่พึ่งพา

เช่นยามเฒ่าชรา-ทารก

๏      ผู้ใดใจคับแคบจะรักแต่ตน

อาจเผื่อแผ่ให้แค่คนที่ตนรัก

ความรักคนอื่นไซร้

จึงหายากไร้ให้ประจักษ์

ตระหนักในความจริง

ละทิ้งสิ่งมุสา

๏      ความรู้สึกนึกคิดเป็นอนิจจัง

จึงมิควรคาดหวังใคร่กังขา

แม้รักแท้ก็แปรเปลี่ยนได้เมื่อใจมารยา

และสถานการณ์เกิดผันกลาย

๏      ความรักของใครก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์

แม้แต่ชีวิต

ไม่นานก็ลาญสลาย

ถึงฤดูผสมพันธุ์

สัตว์ย่อมฟุ้งซ่านกระวนกระวาย

เลือดสูบฉีดแรงแฝงความกระหาย

ทุรนทุรายในกาเม

๏      เมื่อดวงตาแห่งธรรมสุกไสว

จิตใจคลายราคะ-เบาบาง

ความรักก็ร้างไร้ซึ่งเสน่ห์

เห็นสัจจริงสิ่งสนเท่ห์

"ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"**

๏      มิใช่แค่ความรัก

ที่ทำให้ผู้หลงใหลรู้สึกเป็นสุข

จิตที่สงบระงับในความรัก

ก็จักประสบสุขสงบสันติ์

ไม่ทุกข์ทรมานเพราะพิษรักฯ

๑๙ เมษายน ๒๕๖๓

*

            เรื่องเกิดขึ้นที่กรุงสาวัตถี
เทวดานั้นยืนอยู่ ณ ที่สมควรแล้ว ได้กล่าวคาถานี้ในสำนักของพระผู้มีพระภาคว่า
ความรักเสมอด้วยบุตรไม่มี
ทรัพย์เสมอด้วยโคไม่มี
แสงสว่างเสมอด้วยดวงอาทิตย์ไม่มี
แหล่งน้ำทั้งหลายมีสมุทรเป็นยอดเยี่ยม
             พระผู้มีพระภาคตรัสว่า
ความรักเสมอด้วยตนไม่มี
ทรัพย์เสมอด้วยข้าวเปลือกไม่มี
แสงสว่างเสมอด้วยปัญญาไม่มี
ฝนจัดเป็นแหล่งน้ำอันยอดเยี่ยม

From <https://84000.org/tipitaka/read/m_siri.php?B=15&siri=13>

**

ความโศกก็ดี ความร่ำไรก็ดี ความทุกข์ก็ดี มากมายหลายอย่างนี้มีอยู่ในโลก เพราะอาศัยสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก

เมื่อไม่มีสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รัก ความโศก ความร่ำไรและความทุกข์เหล่านี้ย่อมไม่มี

เพราะเหตุนั้นแล ผู้ใดไม่มีสัตว์หรือสังขารอันเป็นที่รักในโลกไหนๆ ผู้นั้นเป็นผู้มีความสุข ปราศจากความโศก

เพราะเหตุนั้น ผู้ปรารถนาความไม่โศก อันปราศจากกิเลสดุจธุลี ไม่พึงทำสัตว์หรือสังขารให้เป็นที่รัก ในโลกไหนๆ ฯ

From <https://84000.org/tipitaka/_mcu/v.php?B=25&A=4307&Z=4352>