อย่าเอาแต่ได้ : กลอนคติเตือนใจ

อย่าเอาแต่ได้ : กลอนคติเตือนใจ

๏    อากาศ เย็นเคลื่อน มาเยือนเย้า.....................รุกเร้า เช้าตรู่ ดูอ่อนหวาน

หมอกเรี่ย ธรณี ดั่งพิมาน...............................แต่งคำ ตำนาน นิรันดร

๏    ป่าเป็น เพื่อนบ้าน ลำธารทอด.......................เลี้ยวลด คดคอด สโมสร

อุดม สมดุล เสกสุนทร..................................โลกา อากร พรพิมล

๏    ธรรมชาติ อัชฌา อาศัยสู่..............................เคียงคู่ สัมพันธ์ ครรลองผล

ต่างพึ่ง พากัน บันดาลดล...............................น้ำท่า-ป่า-ฝน ทุกหนทาง

๏    มิเอา แต่ได้ เพียงฝ่ายเดียว...........................ฝนลา ป่าเหลียว เหี่ยวแห้งร้าง

ใบไม้ ร่วงหล่น วนเวียนวาง.............................วัฏจักร สืบสร้าง ย่างฤดู

๏    นรา อาศัย ธรรมชาติ....................................สมมาด ปรารถนา สิ่งหราหรู

อาหาร การกิน ชีวินชู.....................................มากกว่า แค่อยู่ รอดปลอดภัย

๏    อุตสาห์ สะสม ทรัพย์สมบัติ...........................สารพัด ปรารถนา คอยคว้าไขว่

ข้าวของ ทองเงิน เพลิดเพลินใจ......................อย่างไร ขอบเขต ความเพียงพอ

๏    (คน)เพิ่มพูน อัตตา สุขภาวะ..........................(แต่)โลก(ต้อง)รับ ภาระ จนร่อยหรอ

ปัญหา (สิ่ง)แวดล้อม ห้อมเกิดก่อ.....................จนจ่อ จะเป็น มหันตภัย

๏   แต่คน ยังดู มิรู้สึก.........................................มโน สำนึก หามีไม่

โลกกว้าง ล้างผลาญ กันเกินไป........................เพื่อความ สะใจ ในฤดี

๏    คิดเอา แต่ได้ ไร้สิ้นสุด..................................ไม่มี วันหยุด ผุดบัดสี

ทั้งคน จนยาก ทั้งมากมี...................................ในเร็ว วันนี้ สิโศกาฯ

๑๑ ตุลาคม ๒๕๖๑