อยากนิพพานคือตัณหา : เรื่องสั้น

อยากนิพพานคือตัณหา : เรื่องสั้น

๏    เมื่อหลายวันก่อน
ฉันได้คอมเม้นต์ในเพจข่าวของสื่อโซเชี่ยลแห่งหนึ่ง

เกี่ยวกับการกระทำที่ไม่สมควรแก่ความเป็นพระ

ผ่านไปไม่นาน ระบบเฟสบุ้คก็แจ้งเตือนว่ามีไอดีหนึ่งมาตอบกลับคอมเม้นต์ของฉัน

ฉันคลิกเข้าไปอ่าน

พบว่าเธอมาสั่งสอนฉัน ทำนองว่าฉันไม่ประสีประสา พระทำถูกต้องแล้ว

ฉันจึงตอบกลับไปว่า

ฉันเคยบวชมานาน เรียนจบระดับนักธรรมเอกด้วย
แล้วฉันก็อธิบายธรรมวินัยที่เกี่ยวข้องให้เธอได้รู้ (เล่ายาวหน่อย)
จนป่านนี้ก็ไม่เห็นเธอตอบกลับมาหาฉันอีกเลย

๏    บ้านเราชื่อว่าเป็นเมืองพุทธ
คนไทยส่วนใหญ่ก็อ้างตัวว่าเป็นพุทธศาสนิกชนอย่างภาคภูมิใจ
หลายคนยังชอบอวดภูมิความรู้ด้านพุทธศาสนา
คนไม่รู้ได้ฟังก็พากันยกย่องว่า สาธุ สาธุ
ส่วนคนรู้ได้แต่แอบอมยิ้ม

๏    เพราะธรรมะของพุทธศาสนาส่วนใหญ่เป็นระดับโลกุตรธรรม คือธรรมที่พ้นจากโลกธรรม
เป็นความรู้ที่พระพุทธเจ้าผู้เป็นพระอรหันต์ปราศจากกิเลส ทรงสั่งสอนไว้
คนมีกิเลสตัณหาทั่วไป เอากิเลสตัณหาเป็นที่ตั้งในการคิด

อธิบายธรรมะตามใจตัวเองเมื่อไร จะจบไม่สวยสักราย

ขนาดพระผู้ใหญ่ ที่ได้ชื่อว่าเป็นนักปราชญ์ด้านพุทธศาสนา

ชะล่าใจอธิบายธรรมะตามใจตัวเอง ถ่ายคลิปลงยูทูป

ยังผิดหลักพุทธศาสนาของพระพุทธเจ้า

ออกทะเลไปไกล กู่ไม่กลับ

๏    นึกถึงสมัยที่ฉันบวชใหม่ๆ

ฉันอยู่วัดป่าชานเมืองที่มีกุฏิพระแยกกันอยู่เป็นหลังๆ

ฉันเลือกอยู่กุฏิที่ไกลจากประตูทางเข้าวัด-ไกลจากคนที่สุด

ซึ่งอยู่ติดป่าช้า มีเพียงแนวป่ากั้นไว้
 

๏    วันหนึ่งก็มีคนละแวกบ้าน-อายุรุ่นราวคราวแม่

ซึ่งปกติก็ไม่เคยสุงสิงอะไรกันเพราะต่างก็ยุ่งกับการทำมาหากิน
นั่งรถสามล้อมาหาฉันถึงกุฏิ

เธอถามฉันว่า "จะบวชนานเท่าไร?"

ฉันตอบไปว่า "กำหนดแต่วันบวช ไม่ได้กำหนดวันสึกไว้"

เธอถามฉันพรางแนะนำว่า "บวชทำไม? ถ้าบวชเพื่อเป็นใหญ่เป็นโตก็ต้องเรียนเปรียญธรรมด้วย"

แถมเหน็บตอนท้ายว่า "แล้วจะมาอยู่วัดป่าแบบนี้ทำไม?"

ฉันตอบเธอว่า
"ผมไม่ได้บวชเพื่อหวังเป็นใหญ่เป็นโต เปรียญธรรมก็จะลองเรียนดูบ้างเผื่อจะได้เข้าใจภาษาบาลีนิดๆหน่อยๆ แต่หลักๆคงเรียนแค่นักธรรม ที่สำคัญคือ การอ่านพระไตรปิฎก"

"เพราะผมต้องการปฏิบัติตามพระพุทธองค์ เพื่อจะได้บรรลุพระนิพพาน"

๏    เธอเทศนาให้ฉันซึ่งเป็นพระฟังว่า
"อยากนิพพานก็เป็นตัณหาเหมือนกัน คนอยากเป็นพระอรหันต์ก็มีตัณหา เพราะมีความอยาก"

ฉันไม่อยากโต้เถียงกับเธอมาก เพราะดูท่าทางเธอเป็นคนดื้อรั้น จึงอธิบายเพียงสั้นๆว่า

"เมื่อคนเราศึกษาปฏิบัติจนมีสัมมาทิฏฐิความเห็นชอบ ก็จะบังเกิดสัมมาสังกัปปะคือความดำริชอบ"
"นิพพานเป็นความพ้นทุกข์ คนที่มีสัมมาทิฏฐิจะเข้าใจว่า ถ้าจะพ้นทุกข์ก็ต้องบรรลุพระนิพพาน"

"ต้องพยายามปฏิบัติเพื่อไปถึงจุดนั้น"
"การมีความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะทำให้สำเร็จ-เพื่อบรรลุนิพพาน เรียกได้ว่า มีสังกัปปะ ไม่ใช่มีตัณหา"

เธอก็ยังเถียงว่า "ความตั้งใจที่จะบรรลุนิพพานนั่นแหละคือตัณหา"

ฉันขี้เกียจต่อล้อต่อเถียงด้วยจึงไม่สนใจจะตอบ

เธอพูดพล่ามไปคนเดียวอยู่สักพัก แล้วก็ขึ้นสามล้อออกจากกุฏิของฉันไป

ไม่เคยมาหาฉันอีกเลยฯ

๘ กรกฎาคม ๒๕๖๑