ลืมตัว หลงตน : กลอนคติเตือนใจ
๏ ความพอใจ เท่าที่มี
เท่าที่ได้.........................คือหลักใช้ สำหรับ เรื่องทรัพย์สิน
ความสันโดษ
สดใส ในดวงจินต์.......................เป็นปรมัติ ตัดสิน ใจยินดี
๏ แต่ไม่ใช่ ให้ทำ
ความเกียจคร้าน.....................สนุกสนาน ผลาญเล่น เต้นสุขี
การทำมา หากิน
ให้สินทวี...............................คือการทำ ความดี ทุกวี่วัน
๏ แค่หาเช้า กินค่ำ
จำจ่ายหมด..........................คนโง่เขลา เมาคด ก็ลดขยัน
คำนึงแค่
สุขใด้ ในปัจจุบัน...............................(ส่วน)อนาคต ช่างมัน ฝันเพ้อพอ
๏ ความสามารถ ทักษะ
สติปัญญา......................อาจพัฒนา ตลอดไป ไร้(ที่)สุดหนอ
จริยธรรม
ความดี ไม่มีข้อ-...............................จำกัดก่อ ต่อได้ ให้พากเพียร
๏ แม้มองเห็น ว่าตน
(พัฒนา)เหนือคนอื่น.............แต่อีกดื่น เหนือเรา เฝ้าแปลงเปลี่ยน
ปรับปรุงตน
ค้นหา ทางวิเชียร...........................อย่านิ่งหยุด รุดเรียน จำเนียนใจ
๏ ความลืมตัว ลืมตน ; คนพลั้งเผลอ...................มักประสบ พบเจอ เสมอได้
หมั่นตรวจสอบ
ความคิด และจิตใจ....................เป็นเงื่อนไข ขจัด (ความ)ด้อยพัฒนา
๏ ความหลงตัว หลงตน
ทำ(ให้)คนเขลา..............ปัญญาเบา แผ่กว้าง สร้างปัญหา
เป็นศัตรู
ตัวร้าย ในมนา...................................คือความคิด มิจฉา เพาะอันตราย
๏ ครองสติ ระลึกได้
ไม่ประมาท.........................สัมปชัญญะ อย่าขาด ละคลาดหาย
ผู้ประสงค์
ความเจริญ เพลินเพียรกาย................เพื่อเรียนรู้ มิดูดาย ตั้งใจเทอญฯ
๑๖ กรกฎาคม ๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น