อุเบกขภาวะ : กลอนเปล่า

อุเบกขภาวะ : กลอนเปล่า

๏    ยามทุกข์ใจ ก็ไม่สงบ

ยามสุขไซร้ ก็ไร้ความสงัด
อารมณ์ลุกฮือกระพือพัด

หัวใจไหวหวัดสาดส่ายคลอน

บั่นทอนสันตินิรมล

๏    ใจนิ่งครัน เกิดสันติ

ไม่มีปฏิกิริยากระเพื่อม

อารมณ์ไม่เลื่อนขึ้น-ลง

อุเบกขภาวะ อานิสงส์

เสริมส่งเราก้าวไป
ในห้วงแห่งวิเวกา

๏    ความว่างเปล่าของวิญญาณ(วิญญาณ=ความรับรู้)

อุดมพลังต้านทานตัณหา

ตัดกิเลสแลเวทนา

ปราศจากมายาคติปริยาย

๏    การจะรู้แจ้งเห็นความจริง

เข้าถึงสิ่งที่ถูกต้องทั้งหลาย

หากสามารถร้างราอารมณ์วิกรมกราย

สิประสบผลสำเร็จง่าย

เบ็ดเสร็จสู่จุดหมายได้ดั่งใจปอง

๏    หลงเชื่อความรู้สึกส่วนตน

เป็นวังวนนำชนทั้งผอง

คลาดคลาวิถีทางที่ถูกต้อง

จิตสำนึกบกพร่อง

ขัดข้อง-บิดเบือน

เคลื่อนไคลไปจากความจริง

๏    มากมีผู้ไม่ปฏิบัติขัดเกลากมล

มัวสาละวนค้นคิดถ้อยคำล้ำเลอยิ่ง

ประดิษฐ์สิทธธรรม์ครรลอง(สิทธ-=ผู้สำเร็จ)

ทั้งๆที่มิเคยแตะต้องถ่องแจ้งเห็นจริง

ไม่พัฒนา แต่กล้าจะยกตน

หลุดพ้นปุถุชนคนธรรมดา

๏    ตั้งตนเป็นเจ้าสำนัก

ประกาศหลักโลกุตตระ

สมัครสานุศิษย์พินิจหา

ลาภ-สักการะ-โลกยสุข(โลกยะ=ของโลก)

สนุกหลงใหลว่า มากบารมี

๏    เหล่าลูกศิษย์เขลาโง่

อวดโอ้ว่าข้าได้อาจารย์ดี

เป็นอริยบุคคล หลุดพ้นสามัญวิถี

ยอดเนื้อนาบุญ หมกมุ่นฤดี

ทั้งๆที่มิเคยเข้าใจว่า
ที่เขาทำ ที่เขาสอน
ถูก/ผิด อย่างไร

๏    ทุ่มเททรัพยามากมาย

รับใช้นักแสดงมารยาไปวันๆ

เพ้อฝันถึงพิมานอันเลิศลอย
คงไว้ซึ่งพฤติกรรมด่างพร้อย 

ร้อยล้นมลทินจินดาฯ

๑๔ พฤษภาคม ๒๕๖๑