ใครเล่าจะรู้ : กลอนเปล่า
๏ ใครเล่าจะรู้ว่า
อนาคตจะเป็นเช่นไฉน?
หลากสิ่งผ่านมา....
พบแล้วพลันลาจากไป
เหลือทิ้งเอาไว้....
เพียงรอยแห่งความทรงจำ
เพียงรอยแห่งความทรงจำ
๏ มีชีวิต....
ต้องคิดต่อ
ก่อเรื่องราวเช้าจดจ่อค่ำ
แม้ยามเข้านอน
หลับตายังตรึกตรำ
กำหนดแผนการวันหน้าต่อไป
๏ ความผูกพันกับอดีต
คือความคิดวินิจฉัย
ประโยชน์นำมาก็หาไม่
รังแต่จะพาใจ
ให้จินตนาการไกล....
ใคร่คิดฝัน
๏ ความห่วงหาอนาคต
แม้ละลดได้....
จะพาจิตผ่อนคลายอย่างอัศจรรย์
ปล่อยวันข้างหน้า
เป็นไปตามชะตาและสถานการณ์
เพียงเตรียมพร้อมประจัญ
ด้วยขวัีญและกำลังใจที่มั่นคง
๏ ตราบเท่าที่ชีวียัง
ให้ตั้งใจอย่าใหลหลง
รักษากุศลธรรมจำนง
ดำรงสุจริตนิตยา
๏ ไม่ว่าจะต้องเผชิญสิ่งใด
ตรึงใจในศีลสัตย์ปรารถนา
เว้นสาบบาปสิ้นจินดา
จนตราบมรณาจะมาเยือน
๏ หลากหลายสิ่งสรรพ์ผ่านเข้ามา
แปลงเปลี่ยนวิถีชีวาเมื่อประสาน
สร้างสุข-ทุกข์ไซร้
ทำหฤทัยเกิดไหวหวั่น
มองเป็นเช่นประสบการณ์
เพียงผ่านมาพานพบมี
๏ แทบทุกสถานการณ์
ในชีวันนั้นมิรู้ล่วงหน้า
การดำเนินชีวา
จึงต้องอุตสาหะ-ทำให้ดี
เตรียมรับมือสุดความสามารถชีวาตม์มี
ก็ยังอดไม่ได้ที่....
ชีวี
ระทึก-วุ่นวายฯ
๑๖ ธันวาคม
๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น