ที่พึ่งที่ทำบุญ : โคลงสี่สุภาพ
๑. คนมาบวชห่มผ้า...................เป็นพระ
ก็เริ่มสอนธรรมะ.....................ชาวบ้าน
อวิชชา-อาสวะ......................บ่(ฮู้)จัก
สักแต่สาธุ;คร้าน....................(สิ่ง)ถูกต้องศึกษาฯ
๒. หวังแค่มีพระไว้.....................ทำพิธี
ตามปุระประเพณี....................ถิ่นท้อง
สนองความเชื่อมี....................ไสยศาสตร์
วิปลาสปราศสอดคล้อง............ว่างเว้นธรรมวินัยฯ
๓. แค่อาศัยผ้าเหลือง..................หากิน
กมลสันดานชาชิน....................โลกย์เรื้อ
ก่ออกุศลมลทิน.......................เป็นกิจ
ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดีเบื้อ...................ไป่รู้ประสาฯ
๔. มุ่งมั่นหาเงินด้วย.....................บอกบุญ
พฤติกรรมเสื่อมสถุล...................ชั่วช้า
ผลาญเงินเขาเจือจุน..................กามจริต
ชีวิตสุขสบายบ้า........................สิ่งไร้สาระฯ
๕. จะหวังบุญผลได้......................จากไหน?
ไม่ใช่(จาก)คนจัญไร..................แน่แท้
ที่พึ่งพึงอาศัย...........................ประจักษ์
ตามหลักพึ่งตนแล้.....................เลิศล้ำดำเนินฯ
๖. อัญเชิญพระไตรปิฎกใช้..............ศึกษา
คำสอนพุทธศาสดา....................แก่นแท้
ศีล-สมาธิ-ปัญญา......................ปฏิบัติ
สามารถวัฒนาแม้.......................ไม่เข้าวัดวาฯ
๗. อย่าหลง(เชื่อ)บรรพชิตบ้า...........ขายบุญ
กิเลสตัณหาสถุล.........................(เหม็น)สาบล้น
พระรวยเท่านายทุน......................ลามหลาก
เพราะเงินบริจาคท้น.....................(แต่)ชาวบ้านยากเข็ญฯ
๑๘ มีนาคม
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น