ความรักที่ดีหรือไม่ประสีประสา
: กลอนวาเลนไทน์(กลอนเปล่า)
๏ จุดตั้งต้นของ "ความรัก"
คือหัวใจที่รู้จัก
"รักคนอื่น"
"ความรัก"
ที่ออกจากปากของใครต่อใครให้ดาษดื่น
เห็นได้ว่าหาใช่อะไรอื่น
นอกจากความ
"คิดถึงแต่ตัวเอง"
๏ มักแสดงออกซึ่งความ อยากเป็นเจ้าของ
ความใคร่
หมายจักครอบครอง
อยากจับจองมาเป็น
"สิ่งของ" ของตน
ความปรารถนาที่จะตอบสนองตัณหาอันเหลือล้น
จึงพยายามดิ้นรน
เพื่อที่ตนจะได้คนอื่นมาเป็นแฟน
๏ "รักแท้" ที่มีให้แก่กัน
สร้างสายสัมพันธ์
ที่มั่นคงแต่มองไม่เห็น
คือห่วงโซ่แห่งรัก
ปราศจากน้ำหนัก
หากแต่หนักแน่น แสนโดดเด่น
มีความห่วงหาอาทร
อ่อนโยน เอาใจใส่
เมื่อใครๆที่ได้พบเห็น
ย่อมเข้าใจในประเด็น
ว่าเป็น "ความรักสลักใจ"
๏ ความถูกใจในหลายสิ่งหลายอย่างที่เธอมี
จุดฤดีให้ดำริที่จะรัก
การถูกใจไปหมดทุกอย่าง
ไม่มีทางเป็นไปได้ให้ตระหนัก
แต่บางสิ่งบางอย่างที่เธอมี
ถูกใช้เป็นข้อบ่งชี้
มีข้ออ้างเอาไปบอกเลิกรา
๏ ทั้งๆที่ความจริงคือดวงใจของตน
โฉดฉล เรรวน ปรวนแปร
แลสร้างปัญหา
เกิดความเบื่อหน่าย
ใคร่อยากจะเปลี่ยนแปลงขึ้นมา
ขาดจิตสำนึก
ความยับยั้งชั่งใจในกิเลสตัณหา
คือสาเหตุสำคัญสู่การปรารถนาซึ่งราคี
๏ ก่อนที่จะมีความรัก
จึงสำคัญ
คือการจักต้องอบรมใจให้สุขุม
หัดควบคุมหัวใจ
ดัดนิสัยให้ซื่อตรง
มีอารมณ์ไม่อ่อนไหว
ไม่มักง่าย แต่มั่นคง
จงทำให้ได้เสียก่อน
อย่ารีบร้อนมีความรักเลย
๏ ความล้มเหลว หรือสำเร็จของประสบการณ์รัก
จะเป็นหลักฐานสู่การเปิดเผย
ว่าผู้ใดไม่ประสีประสา
หรือมีความสามารถอันน่าชมเชย
อย่าสักแต่อวดว่า
"ข้าก็เคย"
มีความรักกับเขามาเล่าเอ่ย
อย่างไม่รู้สึกอับอายฤทัยฯ
๑๒ กุมภาพันธ์
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น