ในค่ำคืนของความหนาว : กลอนแปด
๏ นกอีแพรด ร้องเพลง
ครื้นเครงแคล่ว................สองยามแล้ว ยังกลับ มิหลับไหล
ค่ำคืนคราว
หนาวเย็น ช่างเป็นใจ.........................เสียงใสๆ ไกลพ้อง ก้องพงพี
๏ ดาริกา พากัน
สังสรรค์สาด.............................แสงเรืองภาส โพยม เกลียวกลมศรี
พื้นนภา ดำขับ
สรรพรุจี......................................ส่งรัศมี วิไล ไหววูบวาว
๏ ลมโหมพัด พฤกษ์ไพร
ใบหลุดว่อน...................หลับตานอน ซ่อนกาย ในความหนาว
ยิน(เสียง)ใบไม้
ไวกลิ้ง วิ่งเล่นกราว.......................ประหนึ่งราว อิสระ อภิรมย์
๏ มีห้องหับ หลับนอน
ย้อนคิดสู่...........................บรรดาผู้ ไร้บ้าน ทรมานสม
ผ้าห่มกรุ่น
อุ่นกาย ได้ประทม................................มิปรารมภ์ เครื่องประดับ
ขนาบเคียง
๏ ความเงียบงัน คือสัญญี
สันติสุข.........................คอยปลอบปลุก หฤทัย ไร้สุ้มเสียง
ความมืดคือ
ความงาม ล้ำเลอเมียง.........................ทุกภาพเพี้ยง เห็นได้ ในจินตนา
๏ ไม่"อยากได้" หัวใจ
ย่อมไม่ขาด........................ไม่ประมาท สัญชาตญาณ ของตัณหา
ผสมผสาน
แทรกซ้อน จนผ่อนพา..........................เป็นอัตตา ป่ายป้อง คิดต้องการ
๏ เมื่อความหนาว เข้ามา
ปรากฏสัจ.......................มิอาจขัด ขืนได้ ในทุกสถาน
เมื่อเวรกรรม
ตามติด ผลพิสดาร.............................ชีวาพาน ผิดแผก แปลกเปลี่ยนไป
๏ หนาวอีกได้ ไม่นาน
วารสิ้นสุด...........................ผจญร้อน นอนดุจ เหงื่อรินไหล
วัฏสงสาร
ผ่านพ้น จนเมื่อใด..................................จะหลุดพ้น จนได้ ดั่งใจเอย?
๑๐ กุมภาพันธ์
๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น