น้ำใจไมตรี : กลอนเจ็ด
๏ แดดจัด ดาดจน
ดลผิวแสบ.................ร้อนแทบ ละลาย แรงกายสูญ
อดทน เดินฝ่า
แสนอาดูร..........................หลบใต้ ต้นคูน จำรูญครา
๏ สักพัก ลมพัด
มาทางซ้าย.....................บัดเดี๋ยว เดียวย้าย ไปทางขวา
สักครู่ อยู่นิ่ง
ยิ่งสุญตา..............................ธรรมดา สามัญ อัศจรรย์ใจ
๏ อากาศ อบอ้าว
ราวตู้อบ........................เมฆเคลื่อน เลือนลบ ประสบใส
มองฟ้า สีฟ้า
สุดตาไกล............................กลับไม่ ปรีดี เปรมปรีดา
๏ รอทิพ สุธา
มารินรด.............................ให้ร้อน เร้าหมด จรดหล้า
น้ำกิน น้ำใช้
ในชีวา..................................ห้วย-หนอง-คลอง-นา อันตรธาน
๏ รอฟ้า หน้าฝน
ย่อมหล่นริน....................ผืนดิน ภิญโญ โอชาหาร
แต่ใน ใจคน
ล้นสามานย์...........................รอนาน เท่านาน รานอุรา
๏ มโนธรรม น้ำใจ
ไมตรีจิต.......................ในชี วิตคน ยากค้นหา
เอื้อเฟื้อ เผื่อแผ่
แลเมตตา.........................คือสิ่ง ยิ่งค่า กว่าทองคำ
๏ ไม่ค่อย มีใคร
ให้ใครก่อน......................ให้แล้ว ก็ทอน รอนอุปถัมภ์
มิค่อย มีใคร
ใฝ่ใจจำ................................ใครทำ ความดี มีแด่ตน
๏ ท้องนา ขาดน้ำ
แค่ยามแล้ง...................ทุกแหล่ง มิไร้ ในยามฝน
จะหา น้ำใจ
จากใครสักคน.........................ยากกว่า หาฝน บนทะเลทราย ฯ
๘ พฤษภาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น