ชีวิตต้องสู้ : กลอนเจ็ด
๏ ดินปก รกร้าง
กลางพงไพร.....................ดอกไม้ ตั้งต้น จนแกร่งแข็ง
ต่อสู้ อุตส่าห์
ชีวาแปลง.............................อาบแสง สุรีย์ ศรีสุวรรณ
๏ สังคม สมเพช
สังเกตดู...........................กิน-อยู่ สู่แย่ง เสียดแข่งขัน
ปกติ วิถี
แห่งชีวัน.....................................ปัจจุบัน ประจักษ์ คือหลักเกณฑ์
๏ ชีวิต ต้องสู้
อย่าดูดาย............................แต่เกิด จนตาย มิวายเว้น
กฎกรรม ธรรมชาติ
สัจจาเป็น.......................เฉกเช่น เกณฑ์กฎ บทชีวี
๏ คนชั่ว ทั่วมี
คนดีน้อย.............................จึงยาก จักคอย ถอยหลบลี้
แหล่งพัก ยากพบ
สงบพี............................ในวัด อลัชชี ยังมีมาร
๏ ต้องสู้ ดูบ้าง
กรุยทางออก.......................หนามยอก (เอา)หนามบ่ง ธำรงศานติ์
วิธี ป้องกัน
อันธพาล..................................ใช่การ อ้อนวอน (แต่ต้อง)อย่าอ่อนแอ
๏ จิตใจ เข้มแข็ง
คือแรงหลัก......................ดันผลัก แหวกว่าย ในกระแส
โลกีย์ พิภพ
อบอวลแล...............................พฤติเบียด เบียนแก่ กันและกัน
๏ ลวงล่อ ฉ้อฉล
ช่างล้นหลาก.....................จนยาก จักไว้ ใจทั้งนั้น
คอยหา ความรู้
ให้สู่ทัน...............................ใจสัตว์ จัดสรร คราญกว่าคน
๏ ฉกฉวย ด้วยเล่ห์
เพทุบาย........................แพร่หลาย โลกา โกลาหล
ความ อ ยุติธรรม
นำมืดมน............................สร้างผล พิบัติ ชัฏดินแดน
๏ นับวัน ลำบาก
ยากเป็นอยู่.........................อย่าสู่ มักง่าย ตามใจแหน
คุณธรรม ความดี
ที่ขาดแคลน........................ทดแทน อย่างไร จนใจเอย ฯ
๒๗ เมษายน ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น