ใจคน จนใจคิด : กาพย์ยานี ๑๑

ใจคน จนใจคิด : กาพย์ยานี ๑๑

๏    วัสสา วนาศานติ์..............สุขสราญ ปานสวรรค์(วัสสะ=ฤดูฝน)

พฤกษา สารพัน...................ต่างประชัน กันเติบโต

๏    วัลลี รี่เลี้ยวลด.................เลื้อยเคี้ยวคด ไวขดโข(วัลลี=เถาวัลย์)

ต้นไทร ไตรแข่งโพ..............ใบดกโก้ โอ่อ่าพี(ไตร=ไกร)

๏    ลั่นทม ระดมออก..............เป็นละลอก ดอกหลากสี

วัชพืช ยึดปัถพี.....................เพิ่มทวี ที่แพร่พันธุ์

๏    มองดู ผู้คนไม่..................แผกแปลกไป กว่าไพรสัณฑ์

อุ้มชู เลี้ยงดูดัน.....................ยิ่งเหิมหัน สันดานดล

๏    ยิ่งรวย ก็ยิ่งโลภ................จิตละโมบ ระหายหน

คิดแต่ เห็นแก่ตน...................เหยียบย่ำคน จนร่ำไป

๏    ยิ่งได้ ยิ่งใคร่คด.................ทรยศ เยี่ยงขดไส้

หมดทาง ไว้วางใจ..................ในชั่วชน ฉลโฉดเชียร

๏    ยิ่งห้ำ ยิ่งอำมหิต.................โหดเหี้ยมจิต สถิตเสถียร(ห้ำ=เข้าทำร้าย)

หรรษา หาเบียดเบียน...............เปลี่ยนเป็นสัตว์ ฉกาจฉกรรจ์

๏    ยิ่งล้น กุศลศิษฏ์.................สุจริต มิผิดผัน(ศิษฏ์=ฝึกแล้ว)

ยิ่งให้ ยิ่งใฝ่ปัน........................สรรค์สร้างศรี สิ่งดีงาม

๏    ใจคน จนใจคิด.....................เปลี่ยนแปลงผิด อย่าพิศพล่าม

ก่อนดี เดี๋ยวนี้ทราม....................ก่อนเคยทราม กลับงามดี

๏    เป็นเพราะ ประสบการณ์..........สร้างสันดาน สานวิถี

ครรลอง ของชีวี.........................สืบคติ โสตถิตา ฯ(โสตถิตา=มีความเจริญ)

๑๙ กรกฎาคม ๒๕๕๖