กลอนแปด : ฉันไม่ใช่ ดอกไม้ริมทาง
ฟ้ามืดมัวหม่น เมฆฝนล้นฟ้า บดบังทิวา อาทิตย์อิดหมอง
ลมหนาวเป่าปัด พัดพาละออง อายฝนหล่นต้อง เปียกป้องกายา
หนาวกายไม่เหน็บ เจ็บหนาวเท่า " รัก " ที่เผลอเลอผลัก ตกปักรักผา
ชีวิตจิตใจ ไร้ใครเข้ามา เป็นเช่นชะตา ฟ้าบื้อหรือไร ?
หากเห็นฉันเป็น เช่นคนไร้ค่า โปรดจงเมตตา อย่ามาชิดใกล้
ใจฉันนั้นอ่อน ผ่อนโอนโยนไหว อดใจไม่ได้ สุดท้าย " รักเธอ "
อย่ามาหว่านหวัง ให้พลั้งดวงจิต หากเธอไม่คิด สักนิดเสนอ
อย่ามาแกล้งหยอก บอก รักอยากเจอ หากเธอไม่ตรึก รู้สึก " รักกัน "
อย่ามาแตะต้อง ปองกายใคร่อยาก หากเธอไม่ฝัก อยากร่วมเรือนขวัญ
อย่ามาร่วมนอน ก่อนวันสำคัญ หากไม่สร้างสรรค์ แต่งงานกันจริง
ฉันไม่ใช่ดอก ไม้งอกริมถนน ฉันนั้นเป็นคน กมลชาติหญิง
เกียรติศักดิ์ศรี สตรีรักอิง อย่ามากลอกกลิ้ง ลิงหลอกหยอกลวง
พรหมจรรย์บริสุทธิ์ ดุจดอกไม้ทิพย์ รอ "คนรัก " หยิบ ไม่รีบละสรวง
หากแม้นปล่อยใจ ให้ชายทั้งปวง ดอกทิพย์คงร่วง สู่ห้วงโลกันตร์
อย่าก่อเวรกรรม ทำชั่วกลั้วบาป วิบากจักสาป บาปกลับคับขัน
กฎแห่งกรรมมี คติเท่าทัน ละอายใจจรรย์ สุขสันติเอย ฯ
๑๔ มกราคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น