พุทธศาสนากับปัญหาตลอดกาล : กลอนเปล่า
๏ “นัตถิ สันติ ปะรัง สุขัง”
สุขอื่นยิ่งกว่าความสงบไม่มี
บ่งบอกถึงพุทธวิถี
ที่ไม่นิยมความสุข
แบบรื่นเริง-สนุกสนาน
๏ ความสงบ
อาจทำให้หลายคนประสบกับความรำคาญ
เพราะฉะนั้น
เส้นทางบรรลุพระนิพพาน
ได้แก่
การสงบระงับ(กิเลส,ตัณหา,อกุศล,ค่านิยมทางโลกฯลฯ)
ย่อมมิประทับใจ
ย่อมมิประทับใจ
๏ โลกุตตรธรรม
คือการข้ามพ้นโลกย์วิสัย
ลาภ-ยศ-สรรเสริญ-สุขฯลฯ
ใดๆ
ต้องสละพ้นไป
ไม่แสวงหา
๏ โลภะ-โทสะ-โมหะ
และอวิชชา
เป็นอุปสรรคหนักหนา
ต่อดวงตารู้แจ้งเห็นจริง
๏ ปุถุชนล้นกิเลส
มีเจตนาแสวงหาความสุขให้มากยิ่งขึ้น...มากยิ่งขึ้น
กิเลส-ตัณหา
ยังให้สติปัญญาโง่เขลาเมามึน
ความสนุกครึกครื้น
กลืนกินความสงบ
จนลบเลือนลาง
๏ การจับกลุ่มคลุกคลีด้วยหมู่คณะ
ทำให้ยากจะชำระล้าง
กิเลส-ตัณหาทั้งหลายให้เบาบาง
มีแต่จะสร้างความสับสน-วุ่นวาย
๏ คนไม่รู้-ไม่ศึกษา(พระไตรปิฎก)
ไม่ปฏิบัติตามธรรมวินัย
ชอบที่จะตั้งกฎกติกา
และสาระคำสอนขึ้นมาใหม่
ตามใจตนที่ล้นมารยา
คือปัญหาของพุทธศาสนาตลอดกาลฯ
๑๒ กันยายน ๒๕๖๒
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น