วงจรโง่-จน-เจ็บป่วย : โคลงสี่สุภาพ
๑.
ชีวีช่างหลากล้น..........................ลำเค็ญ
อนาคตมืดมนเห็น........................สว่างไร้
ความยากจนจำเจน......................ปกติ
บ่มีวิธีให้....................................หลุดพ้นชะตากรรมฯ
๒.
การศึกษา-ความรู้........................ขาดมี
การดำรงชีวี................................ยากแค้น
อยากอยู่ดีกินดี............................ฝันใฝ่
แต่ไคลความคิดแม้น.....................คนไร้ปรีชาฯ
๓.
สติปัญญาต่ำช้า...........................โง่เขลา
เรียนอะไรไม่ทันเขา.......................คลาดรู้
แถมงมงาย-มัวเมา.........................ที่สุด
ประดุจเดรัจฉานผู้..........................ด้อยวิวัฒนาการฯ
๔. รำคาญความเจ็บไข้.......................อ่อนแอ
ป่วยบ่อยๆคอยแล..........................โทษฟ้า
โรคทางพันธุกรรมแจ......................จดจ่อ(แจ=ไม่คลาด,ไม่ห่าง)
ก่อแต่ความเหนื่อยล้า......................สิ้นเนื้อประดาตัวฯ
๕.
กลับกลัวการไร้ลูก.........................สืบสกุล
คลอดมาก็อาดุร.............................เดือดร้อน
สอนลูกจงเจือจุน............................ตอนแก่
ดูแลอาหารป้อน.............................ป่วยไข้อุปถัมภ์ฯ
๖.
ใยไม่คำนึงข้อ..............................เท็จจริง
ลูกเกิดมาย่อมอิง.............................ชาติเชื้อ
โง่-จน-เจ็บป่วยฯลฯพิง......................พ่อแม่
แลสืบสันดานเรื้อ..............................ต่ำช้ามนาสานฯ
๗.
วงจรการทุกข์ท้อ............................ทรมาน
คงอยู่ตราบกัปกาล............................ไป่สิ้น
เพราะขาดวิจารณญาณ.......................สุจริต
คิดเห็นแก่ตัวดิ้น-...............................รนให้สมหวังฯ
๓๐ สิงหาคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น