รักแท้คือแม่รัก : กลอนวันแม่(กลอนเจ็ด)
๏
ลูกรัก...................................................ลูกมัก หมางเมิน
เมื่อแม่สอน
บ่อยครั้ง ยังเถียง
ทำเกี่ยงงอน......................จนต้อง อ้อนวอน ถอนฤทัย
๏ ที่แม่ ห้ามปราม
เพราะความห่วง.................เกรงเจ้า จะล่วง บ่วงสาไถย
กระแส สังคม
โสมมไกร...............................ปราศความ ปลอดภัย มากมายมี
๏ แม่เพียร พยายาม
ยอมลำบาก....................เลี้ยงลูก เหนื่อยยาก หนักวิถี
งามยาก ทั้งหลาย
กลายธุลี...........................เมื่อเปรียบ หน้าที่ ของมารดา
๏ หวังเจ้า ก้าวหน้า
เจริญวัย..........................จ้ำจี้ จ้ำไช จึงไขว่หา
ห้ามไม่ ให้ออก
นอกมรรคา............................ใฝ่การ ศึกษา รักศีลธรรม
๏ คือรัก (และ)หวังดี
ที่บริสุทธิ์.......................จึงฉุด ลูกไว้ มิให้ถลำ
คบคน เกเร
เฉฉลกรรม..................................ต่ำช้า สามานย์ พาลจิตใจ
๏ ลูกทำ ท่าเบื่อ
ไม่เชื่อฟัง.............................เมื่อ(แม่)สั่ง ห้ามมี แฟนใช่ไหม?
เพราะเจ้า
(ยัง)เล่าเรียน ต้องเพียรไป................ให้ถึง จุดหมาย เป้าปลายทาง
๏ ความอยาก มากมาย
ในดวงจิต.....................ใส่ใจ ใคร่คิด พิศสะสาง
(สิ่ง)หยาบช้า สาไถย
ใฝ่ละวาง........................สรรสร้าง กุศล ปราบมลทิน
๏ ไม่อยาก เห็นลูก
ต้องทุกข์ร้อน......................(แม่)จึงเฝ้า สั่งสอน เป็นนิจสิน
ไม่มี
รักใด ในแผ่นดิน.....................................โศภิน เท่าแม่
รักแท้เอยฯ(โศภิน=งาม,ดี)
๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๙
๑๑ สิงหาคม ๒๕๕๙
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น