รำพึงถึงรัก ในฤดูหนาว : กลอนความรัก

รำพึงถึงรัก ในฤดูหนาว : กลอนความรัก

๏    หนาวบ้างไหม คนดี บอกพี่หน่อย ?...........โฉมสุรางค์ ร่างน้อย ก้อยเกี่ยวแขน(สุรางค์=นางสวรรค์)

ทิพากร รอนลับ หนาวคับแดน......................อุ่นกายพี่ นี้มิแร้น แม้นสุรีย์

๏    เจ้าบอกกล่าว หนาวแก้ม พี่(จึง)แก้มหอม...กลิ่นพะยอม กล่อมกรุ่น ละมุนฉวี

เจ้าบอกกล่าว หนาวมือ หรือคนดี ?...............มือของพี่ ขอกุม (มือ)น้องนุ่มนวล

๏    เจ้าบอกกล่าว หนาวกาย อายกระดาก........(พี่)มิเอ่ยปาก กรากกอด (เจ้า)อิดออดขวน

หาได้หวัง รังแก แม่อย่าครวญ......................ที่ทำถ้วน ล้วนเพื่อเจ้า ผ่อนหนาวคลาย

๏    อุ่นกายา อุ่นกว่า อุ่นผ้าห่ม.......................อุ่นอุรา อุ่นอารมณ์ อุ่นสมหมาย

เมื่อไม่หยุด สุจริต จิตสบาย..........................ไม่กระหาย ใคร่คิด ผิดศีลธรรม

๏    ความรักคือ อาคม อุดมฤทธิ์.....................ชุบชีวิต พิสดาร สราญล้ำ

ดั่งล่วงสู่ สรวงสวรรค์ วิมานคำ......................ทุกเช้าค่ำ ฉ่ำหวาน ซ่านชีวี(คำ=ทองคำ)

๏    รักตัวเอง ต่างจาก รักคนอื่น......................มอบรักให้ หทัยชื่น รื่นสุขี

รัก(เอา)แต่ได้ หลายมล ล้นฤดี......................คงไม่มี ทางรู้ อุกฤษฏ์รัก(อุกฤษฏ์=สูงสุด)

๏    มิสามารถ บังคับ (ใคร)รับรักได้..................ทำเพียงให้ หัวใจมอบ นอบสมัคร

แม้นมิสม ประสงค์ ปลงใจพัก........................อย่าฝืนฝัก จักพาล ทรมานใจ

๏    มีรักได้ ก็ดี งามวิจิตร...............................แม้รักไร้ ใช่ชีวิต ไร้พิสมัย

อิสระ เสรี งามวิไล.......................................มิควรใคร หยามเหยียด รังเกียจเลย ฯ

๒๐ ธันวาคม ๒๕๕๖