กลอนรัก : อย่าตำหนิว่า...รักมากเกินไป
ที่รัก จ๋า โปรดอย่าติ พี่เลยหนา
ที่รักแต่ แม่แก้วตา ปานเทพธิดา ว่า...มากเกินไป
เป็นเพราะ หัวใจพี่ ทั้งชีวี มิเคยมีใคร
เมื่อน้อง มาครองใจ จึงทุ่มเทให้...แต่เธอ
ทุกวัน ฟั่นเฟือนจิต เอาแต่คิด คะนึงเพ้อ
ทุกคืน มีนละเมอ ถึงแต่เธอ ทุกเวลา
จับเจ่า เฝ้าเป็นห่วง อารมณ์ล่วง สิเน่หา
ไร้ใคร ในจินตนา นอกจากสร้อยสุดา กัลยาณี
สู้ดูแล เอาใจใส่ ริ้นไม่ให้ไต่ ไรไล่ให้หนี
ปรนนิบัติ คอยพัดวี ดั่งราชินี วิชยา
รอยยิ้ม พริ้มประภา ติดตรึงตา ท่วมหทัย
อยากพรรณ นาความ แสนงดงาม ตามสมัย
คิดค้น ต้องจนใจ ไร้คำใด ให้เปรียบปัน
อยาก อธิบายรัก สุภาภักดิ์ มหรรฆสรรค์
จนจิต พิศประพันธ์ ให้สม วรรณ กรรมมานมี
อยากบอก ว่าห่วงหา ดวงชีวา มารศรี
ยิ่งกว่า หทัยพี่ อย่าติตี...มิมุสา
อยากอยู่ เคียงสมร โอบเนื้ออ่อน นอนนิทรา
แนบน้อง รองอุรา กล่อมกานดา สุขะเทอญ ฯ
๑ มีนาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น