สัตว์โลก : กลอนเปล่า
๏ สิ่งมีชีวิตทั้งหลาย
ย่อมรักใคร่
ในผู้ที่มอบและมีให้ในสิ่งที่ตนต้องการ
ย่อมชิงชังผู้ขวางกั้น
มิให้พานพบ
ประสบกับสิ่งที่ตนพึงพอใจ
๏ บุคคลทั่วไป
ไม่ได้ดีหรือวิเศษกว่าสัตว์
เมื่อมิได้ผ่านการฝึกหัด
ดัดกระมลจนพ้นพิสัย(สัตว์)
๏ เป็นผู้ไม่ยึดถือเหตุผล
ผิด-ชอบ-ชั่ว-ดี
มิสนใจ
เอาตัวตนเป็นใหญ่
ทำอะไรตามความคิดใคร่ของตัวเอง
๏ ถือทิฐิ-มิคำนึงถึงเหตุผล
เมื่อมีคนขัดใจ
ก็มองคล้ายโดนข่มเหง
เพ่งโทษเขาคือศัตรู
ชื่นชูผู้เอาใจเก่ง
รักใคร่อย่างไม่กริ่งเกรง
ว่าเขาอาจจะเล็งลวงหลอก...มิจริงใจ
๏ คนรักดี คิดดี
ย่อมมิเห็นแก่ได้
มุ่งมาดปรารถนาสิ่งใด
ก็ใช้ความสามารถของตน
เป็นหนทางแสวงหา
๏ ไม่คิดแต่จะคอยพึ่งพาเขา
ไม่ดูถูกตัวเรา
ว่าปราศจากปัญญา
คนคิดดีย่อมไม่ตีค่า
เปรียบเทียบราคาคนกับวัตถุสิ่งของ
ย่อมไม่แลมอง
วัตถุอยู่เหนือคุณธรรม
๏ ผู้ฝึกหัดขัดเกลาจิตใจ
คิดอะไรจะใช้เหตุผล
สิ่งผิด-ถูก
ผูกพันมานกระมล
พัฒนาจิตใจของตน
จนพ้นความเป็นสัตว์ได้
คือบุคคลที่น่าเลื่อมใส
ในโลกอย่างแท้จริงฯ
๑๖ ตุลาคม ๒๕๖๐
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น