ขึ้นเขาลงห้วย : กลอนเปล่า

ขึ้นเขาลงห้วย : กลอนเปล่า

๏    การเดินขึ้นเขา

สองเท้าต้องก้าวดัน

สองมือนั้นต้องเกาะ-ดึง

ใช้เรี่ยวแรงมาก

ยากลำบากกว่าจะด้นดั้นไปถึง

ณ ยอดเขาซึ่ง...พึงใจจะได้ชื่นชม

๏    เดินลงเขา...ก้าวสู่ห้วย

แรงดึงดูดโลกช่วย

อำนวยให้ง่ายดายสบายสม

แต่ถ้าก้าวเดินไปไม่ดี

เร่งรี่มีหวังหกคะเมนเป็นไถลล้ม

เจ็บช้ำระกำกรม

ระบมบาดแผลแลหลากไป

๏    การผลักดันชีวิต

ต้องปรับเปลี่ยนความคิด-จิตใจ-พฤติกรรม

เพื่อถึงซึ่งความเลิศล้ำจำเริญได้

ห่างไกลความต่ำทรามกรรมสถุล

๏    แรงใจต้องใช้มาก

สู้บั่นบาก-ตั้งมั่น-เชื่อมั่น

สร้างสรรค์ปัจจัยที่ให้คุณ

ลดละอุปสรรคหยากไย่

สิ่งหยาบช้าสาไถยไม่หมกมุ่น

ตัดขาดของอันคอยรั้งถ่วง ทั้งปวงให้สิ้นสุญ

จึงจะจำรูญไพบูลย์เป็น

๏    ต่างจากการทำตามใจอยาก

ง่ายดายสบายนัก ความลำบากแทบมองไม่เห็น

การทำตามสัญชาตญาณ

น่าสนุกสนานสำราญเช่น

แต่หาคุณประโยชน์ไม่ได้

ความเสื่อม-ความเสียหายไม่วายเว้น

ยิ่งทำบ่อย ยิ่งคล้อยต่ำทราม

เสื่อมลามระกำลำเค็ญ

๏    ความเมามัว ทำให้ปัญญามืดมัวมองไม่เห็น

ทางออก...เหมือนมีหมอกดำอำพรางเร้น

ตกทุกข์ได้ยาก

น้ำตาไหลบาก หลากกระเซ็น

ต้องเป็นคนไร้ค่า

ต่ำช้านิรันดร ฯ

๑๒ มีนาคม ๒๕๕๘