การใช้ชีวิต : กลอนคติชีวิต

การใช้ชีวิต : กลอนคติชีวิต

๏      สายแล้วนะ พระอาทิตย์ อยู่ไหน ?.......ไม่มาให้ ส่องสว่าง ห่างเห็น

ทั่วท้องฟ้า เมฆขจิต ปิดเป็น.....................ลมพัดเย็น มิเจนชัด ฤดูใด ?

๏      ใบไม้หล่น กิ่งก้านโกร๋น ค้นเร้น...........เวิ้งว้างเว้น ลำเค็ญจิต คิดไข

ฟ้ามืดหม่น มาปรนเศร้า เหงาใจ.................นึกสงสัย ช่างกระไร ใดดล ?

๏      ปราชญ์สอนว่า รักษาใจ ให้นิ่ง.............อย่ากลอกกลิ้ง ขึ้น-ลงเลื่อน เคลื่อนไหว

ไม่ว่าจะ ต้องเผชิญ อะไร..........................อย่าเสียใจ หรือรักใคร่ ยินดี

๏      ชีวิตนั้น มันไม่แน่ ไม่นอน...................โลกซับซ้อน ย้อนยอกทุกข์-สุขศรี

ปล่อยอารมณ์ จมตามใจ ไม่ดี....................ไหวหวั่นมี สติตัน ปัญญา

๏      มองภาพกว้าง ทุกสิ่งอย่าง เกิด-ดับ.......ยึดติดสบ ย่อมพบกับ ปัญหา

มองเห็นไหม ความเปลี่ยนไป นานา.............ดั่งมายา ใช่อัตตา ตัวตน

๏      ถึงยามเที่ยง มีเพียงแดด รำไร..............หนาวเย็นให้ ในทั่วทุก แห่งหน

ยินสำเนียง เสียงวิหค วกวน........................จากไพรสณฑ์ ซ่อนพ้นกาย สายตา

๏      ฝึกจิตใจ ให้แกร่งไกร เข้มแข็ง..............จะได้แหล่ง ที่พึ่งแห่ง ยากหา

ใช้ชีวิต พินิจ พิจารณา...............................ให้ทรงค่า อย่างระมัด ระวัง

๏      ใชัวันวัย ใจประเสริฐ เกิดก่อ..................ยามใดต่อ พอรำลึก นึกหลัง

ภาคภูมิใจ ในชีวา ประดัง.............................ความดียัง แม้ฝังกาย ใต้ปถพี ฯ

๓๑ มกราคม ๒๕๕๕