กลอนสุภาพ : ชีวิตจริง สั้นยิ่งนัก
ผลไม้ ทั้งปวง ย่อมร่วงหล่น หลุดจากต้น ยามสุก ทุกสถาน
เปรียบเสมือน ชีวี ชวนพิจารณ์ เมื่อถึงกาล วารสิ้น ยากดิ้นรน
บัณฑิตสู้ ศึกษา สัจจศาสตร์ ไม่ประมาท ก่อกรรม ทำกุศล
ด้วยรู้ว่า เวราต้อง สนองตน เหมือนไม้ผล ดลได้ ตามสายพันธุ์
คืนวันของ ผลไม้ วัยน้อยนิด คืนวันของ ชีวิต ไม่ผิดผัน
อนิจจัง สังขตะ ทั่วหน้ากัน อวสานติ์ วันสุดท้าย วายสู่ดิน
ด้วยบาปบุญ คุณโทษ กำหนดให้ สัตว์ทั้งหลาย ไปจุติ นิจสิน
ตามเวรกรรม ทำไว้ ในชีวิน ไม่สุดสิ้น เกิด-แก่ แลเจ็บ-ตาย
ทั้งสุข-ทุกข์ พบ-พราก รัก-จากกราย ฯลฯ สะท้อนปลาย ใคร่คิด จิตระอา
นักปราชญ์ผู้ สู้แสวง แทงมรรคสัจจ์ ปฏิบัติ วัฏฏ์สิ้น ชีวินหา
พุทธธรรม ค้ำชู ควรบูชา พบมรรคา อริยะ แปดประการ
บุรพบท โดดเด่น (๑)ความเห็นชอบ (๒)ดำริชอบ (๓)วาจา สัมมาสานติ์
(๔)ทำงานชอบ (๕) เลี้ยงชีวิต สุจริตการย์ (๖)พากเพียรงาน (๗)ระลึก (๘)ตรึกตั้งใจ
เป็นกรอบกรรม นำตน พ้นความทุกข์ มงคลมุข สุขสร้าง ทางไสว
นิพพานนี้ ที่สุด หยุดเกิด(ตาย)ได้ จงขวนขวาย ใฝ่เพียร เรียนพรตเอย ฯ
๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น