กลอนสุภาพ : คนไม่ซื่อ คือ คนโง่
ณ ยามบ่าย ใกล้เย็น เห็นพยับ แสงแดดลับ ดับหาย ให้ฉงน
มองนภา คราครบ นภดล คล้ำดำหม่น ฝนใหญ่ ใกล้เข้ามา
อสุนีบาต ฟาดโครม ระงมก้อง สะดุ้งต้อง ร้องไหล ใจผวา
พายุหมุน ฝุ่นซัด พัดฟุ้งตา มือปิดหน้า ผละหนี เข้าที่บัง
เมฆาป่วน ผวนผลัด สะบัดบ้า สายฟ้าจ้า น่าสะพึง วาบขึงขัง
เสียงฟ้าผ่า กัมปนาท ตวาดดัง เหมือนจะฝัง โลกม้วย ด้วยพลา
ณ สุดปลาย สายลม ซมสงบ เมฆสยบ ลบหาย ไร้อรรถา
ไม่มีฝน หล่นริน ดินระอา เหมือนดั่งฟ้า ไม่ซื่อ หรืออย่างไร ?
ไม่มีใคร โง่เขลา เท่าคนชั่ว ผู้เมามัว ชั่วช้า เที่ยวสาไถย
ไม่ซื่อสัตย์ บัดสี มีเลศนัย เอาแต่ใจ ไป่คิด สุจริตธรรม
คนโง่เขลา ทุจริต ทำผิดศีล ใช้ชีวีน หมิ่นเหม่ เล่ห์เหลี่ยมล้ำ
จิตคิดคด ปดโป้ โกหกคำ ประพฤติกรรม ทรามไพร่ ทำร้ายชน
คนไม่ดี มีใคร ไว้ใจหรือ ? ไม่สัตย์ซื่อ ถือผิด จิดฉ้อฉล
คิดว่าเขา ไม่เท่าทัน สันดานตน อุบายกล ค้นคิด ทุจริตทำ
ดี-ชั่วทำ ตามคืน ยากฝืนกฎ เคยโป้ปด หลอกลวง ล่วงบาปสำ
ผลสนอง ต้องล่วง ผลลวงกรรม ชดใช้ชำ ความชั่ว ตัวก่อเอย ฯ
๙ พฤษภาคม ๒๕๕๔
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น