ประสาคน? : กลอนเจ็ด
๏ สกุณ สุนทรีย์
เสรีท่อง.......................เพรียกร้อง พร้องรับ ขยับขยาย
ฟ้ารอบ ขอบเร้น
เป็นเรือนตาย.................โลกคือ ที่หมาย จุดปลายทาง
๏ อาศัย ไพรพง
ดำรงชีพ......................ไม่รีบ ไม่เร่ง เคร่งเหินห่าง
อยู่วัน วันไป
ใจปล่อยวาง.......................เพียรสร้าง รังซ่อน ลูกอ่อนแอ
๏ กาจก่อ ต่อสู้
เพื่ออยู่รอด.....................จิตปลอด ปรารถนา สะสมแส่
สุขี ชีวัน
สันติ์ดวงแด..............................ถึงแม้ (เป็น)แค่สัตว์ ขาดปัญญา
๏ เสรี มีไหม?
ในหมู่ชน..........................ดิ้นรน วนเวียน เจียรจรดหา
สารพัด ทรัพย์สิน
(ที่)ดิน-เงินตราฯลฯ.........ยศถา บรรดาศักดิ์ อยากมี-เป็น
๏ เหมือน(คือ)จุด มุ่งหมาย
ใช้ชีวิต............วิจิตร อัศจรรย์ ฉันทาเห็น
พร้อมพลี ชีพไป
เพื่อใช้เซ่น.....................สรวงเล่น สังเวย เชลยวาร
๏ เชิดชู บูชา
(ที่)ฐานะคน.......................เหยียดหยาม ความจน พ้นสงสาร
เห็นแต่ แก่ตัว
มัวสันดาน..........................สืบสาน พันธุ์เผ่า เพิ่มเท่าไว
๏ โลกา ระกำ
(ถูก)ทำลายล้าง.................เหมือนอย่าง ไม่สู่ อยู่อาศัย
กอบโกย โหยหา
มาครองใคร่...................เหมือนไม่ ตายลับ ดับชีวี
๏ สมเพช เวทนา ประสาคน.....................ทำตน ฉลสัตว์ ตระบัดศรี
หลงใหล ในตัว
แม้ชั่วมี............................ทวี บีฑา โลกาเอย ฯ
๒๘ กรกฎาคม ๒๕๕๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น