เมื่อชีวิตมืดมน
: กลอนกำลังใจ
๏ ในความมืดมิด
ชีวิตมองอะไรไม่เห็น
รู้สึกโดดเดี่ยว....
อ้างว้าง....
ทุกอย่างเป็น
เฉกเช่นกำลังหลงทาง
๏ ไม่มีเงาของใคร
ให้เอื้อมมือไปเกาะเกี่ยว
แม้เที่ยวแลหาแสงสว่าง
ถูกกาลมืดดำอำพราง
ความอ้างว้างกัดกร่อนกินใจ
๏ ถึงน้ำในภวังค์จะตื้น
แต่ถ้าไม่เร่งคืนสติ
จิตก็จิจม(น้ำตาย)ได้
จิตก็จิจม(น้ำตาย)ได้
(ใต้น้ำ)นอกจากเสียง(หัวใจ)เต้นและลมหายใจ
ก็ไม่มีอะไรให้ได้ยิน
๏ เหน็บหนาว...
หวาดผวา...
อุราหดหู่หารู้สิ้น
ช่องทางที่มีในชีวิน
ทำได้เพียงจินตนาการ
๏ โลกกว้าง....
แต่ทางเลือกราวกับต้องรอให้เกิดปาฏิหาริย์
คำตอบอันตรธาน
ถึงจะเจ็บปวดทรมาน
เพราะการพยายามร้องตะโกน(ถาม)
๏ จะทำอย่างไร?
หัวใจใกล้หมดแรงที่จะห้อยโหน
บางครั้ง เผลอคิดที่จะกระโจน
โอนเอียงยอมรับอำนาจของความตาย
๏ แต่ขอให้สู้ดูอีกครั้ง
รู้สึกถึงพลังที่ยังไม่สูญสลาย
เวลาเดินหน้าต่อ...
ตราบที่ไม่วางวาย
ความอดทนช่วยผ่อนคลาย
ทะลายกำแพงแห่งความทารุณ
๏ กอดตัวเองร่ำไห้
อาจพอช่วยทำให้หัวใจอบอุ่น
บางที...
การหยุดคิดครุ่น
กลับมอบความการุณย์ที่มีคุณค่า
๏ ใครๆต่างเคยประสบ
พานพบชีวันปัญหา
หากรู้จักยับยั้งชั่งอุรา
อย่าคิดมากเกินไป
เป็นทางออกง่ายๆ
...แต่มักได้ผลดี
๏ ฤดูกาลย่อมผ่านพ้น
ต้นไม้ย่อมผลัดใบ-เปลี่ยนสี
บ่อยไป
ในการดำเนินชีวี
ต้องรู้จักยอมหยุด...
รั้งรอ...
ปล่อยทุกสิ่งให้
เป็นไปตามวิถีของโชคชะตา(ไปก่อน)
เมื่อจังหวะเหมาะ ค่อยคิดต่ออีกทีฯ
เมื่อจังหวะเหมาะ ค่อยคิดต่ออีกทีฯ
๓ ธันวาคม ๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น