ความเมตตากรุณา : กาพย์ยานี ๑๑
๏ โรยริน
ยินหยาดฝน..................หลั่งร่วงหล่น ปนความหนาว
ราตรี
นี้เกรียวกราว.......................ราวจะร่ำ คำอำลา
๏ คาดจง หนาวคงจาก................น้ำตาพราก
นองฟากฟ้า
สู่ผืน
พสุธา................................เป็นสัญญา สายสัมพันธ์
๏ เกิดมา ณ โลกนี้.....................ทุกชีวี
มีอาสัญ
ดิ้นรน
ดั้นด้นกัน..........................เพื่อสรรสร้าง พร่างสุขพี
๏ แล้วใย ไม่ยอมลด...................ยอมละคด
ความกดขี่
(เอาแต่)ไตร่ตรอง
จ้องจับบี-..........ฑาว่าร้าย ให้แก่กัน
๏ หาใช่
วิสัยสุด.........................ของมนุษย์ (ที่จะ)รุดขยัน
พอมี
เลี้ยงชีวัน...........................และแบ่งปัน จรรโลงใจ
๏ อยู่ร่วม สำรวมกรรม..................กุศลทำ
จำเริญได้
มิต้อง
คับข้องใคร........................เป็น-มี-ได้ หลายกว่าเรา
๏ ของเขา
เราอย่าแย่ง.................อย่ากลั่นแกล้ง ให้โศกเศร้า
(เอา)ใจเขา
ใส่ใจเรา....................อย่ามัวเมา เบาปัญญา
๏ โลกหล้า
จะน่าอยู่....................รอยยิ้มสู่
คู่ใบหน้า
ทุกคน
ท้นศรัทธา........................กรุณา เมตตาเทอญ ฯ
๑๕ กุมภาพันธ์
๒๕๕๗
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น