อย่าวางใจในความรัก : กลอนเปล่า
๏
ดอกไม้
สดใส....สวยงาม
เป็นไปตามธรรมชาติวัฒนา
ชวนชนหลงใหลใขว่คว้า
ต่างปรารถนา
อยากจะครอบครองดอกไม้
๏ ความรัก
คือ...สิ่งสวยงาม
คือนิยาม
ที่ทำให้
คนอยากมีรักสลักฤทัย
อย่างที่ไม่อิ่ม...
ไม่รู้จักพอ...
๏
คนมีความรักได้...
หลายๆครั้ง...
รักแล้วเลิก
หลายๆครั้ง...
รักแล้วเลิก
รักแล้วชัง
ยังไงหนอ?
ยังไงหนอ?
รักได้เรื่อยๆ
ไม่เมื่อยคอ
หึง-หวง-งอน-ง้อ
ฯลฯ
ส่อถึงความใจคด
๏ ความรัก
คือ สิ่งสวยงาม
แต่เมื่อใดก็ตาม...ที่ความรักหมด(สิ้น)
ทุกดวงฤดี
ก็พร้อมที่จะทรยศ
เป็นปรากฏการณ์ทั่วไป....ให้พานพบเห็น
๏
ดอกไม้...เหี่ยวเฉา
ร่วงโรย...ได้ฉันใด
ความรักมิต่างไป
คลับคล้ายเช่น
รักเก่าเฉาเหี่ยว
ไร้แรงยึดเหนี่ยวหัวใจ...อยากกรายเร้น
เฟ้นหารักใหม่...
มากระตุ้นให้หัวใจกระชุ่มกระชวย
๏
คนที่งมงายในความรัก
ย่อมจักประสบปัญหา
เพราะธรรมชาติสัจจา
ที่...มนา...มนุษย์
สุดแปรผัน
ส่วนใครที่ไม่ยอมเขลา
เข้าใจในสัจธรรม์
ย่อมรู้เท่าทัน
พิษสงที่แสนอันตราย
๏ จดจำใส่กระมล
ไว้ใจคน ได้ยากฉันใด
ย่อมวางใจในความรัก...
ได้ยากฉันนั้น
ได้ยากฉันนั้น
๏
บนโลกที่แสนไพศาล
ความสัมพันธ์ระหว่างคน
ยอกย้อน...วกวน
ซับซ้อน...ซ่อนเล่ห์หลาย
การทะนุถนอมความรัก
จึงมีความยากอย่างมากมาย
จวบจนถึงจุดจบสุดท้าย
ที่ต่างต้องห่างหาย...
ตายจากกัน
ตายจากกัน
๏
ด้วยพลังอำนาจ
ที่ธรรมชาติฝังไว้ในสัญชาตญาณ
คนจึงขวนขวายใคร่รัก
มิฉะนั้นจัก...
สิ้นสุขศานติ์
สิ้นสุขศานติ์
๏
ความไม่เที่ยงแท้...
ของความรัก
ของความรัก
แม้มักทำให้หัวใจทรมาน
ก็มิอาจต้านทาน
แรงกระสันใน(ความ)รักได้เลยฯ
๑๔ มกราคม ๒๕๖๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น