ทุกคนคือนักสู้ผู้ไม่ยอมแพ้ : กลอนกำลังใจ
๏ ธรรมชาติ
ชีวี มีความยาก.............................แต่เราก็ เพียรพาก ฝ่าฟันได้
มาตั้งแต่
เมื่อครั้ง ยังเยาว์วัย............................ร้องไห้ ใจเสาะ เดี๋ยวก็ลืม
๏ หากพอ
เติบโต เป็นผู้ใหญ่...........................เหตุไฉน ใจท้อ บ่ด่ำดื่ม
แค่เจ็บปวด
หัวใจ ใยเศร้าซึม*.........................หลงลืม จิตวิญญาณ(นักสู้) อันโสภา
๏ ธรรมชาติ
มอบคุณธรรม ความอดทน..............ให้คน ทุกคน(เพื่อ) ประจญปัญหา
แค่รู้
จักใช้ ไม่ครณา......................................ต่อโชค ชะตา ชีวาดล
๏ (ชีวิต)มีสิ่ง
ใหม่ๆ ให้นักสู้.............................เรียนรู้-พัฒนา ไขว่หาผล
สิ่งที่
ผิดหวัง "ช่างมัน"ยล...............................อย่าสน ใจมาก
ยุ่งยากใจ(เปล่าๆ)
๏ (ทุกคน)เกิดมา
ตัวเปล่า เท่ากันหมด..............มรณะ สัจบท เปลี่ยนแปลงไม่
ยามเกิด
ยังมีร่าง ช่างกระไร............................ยามตาย กลับไร้สิ้น สรรพอินทรีย์
๏ เราเป็น
ผู้ใหญ่ อย่าอายเด็ก.........................ความเจ็บปวด เรื่องเล็ก
เฉกวิถี(ธรรมชาติ)
หากพอใจ
ในตัวเรา เท่าที่มี............................และเท่าที่ ทำได้
ไม่(ยึดมั่น)ถือ(มั่น)มัน
๏ ทุกคนควร
ยินดี มีความสนุก........................แม้ยามเผชิญ เรื่องทุกข์(ยาก)
จงสุขสันติ์
เพราะยังมี
พรุ่งนี้ ที่เทียบกัน...........................เปรียบเสมือน รางวัล อันชวนชม
๏ ทุกคนคือ
นักสู้ ผู้ไม่(ยอม)แพ้......................ถึงแม้ เส้นทางนั้น ชัน-ลื่น-ขม
จงเดินหน้า
ต่อไป ไร้ระทม.............................เมื่อหกล้ม ไม่เป็นทุกข์ รีบลุกเทอญฯ
๙ มีนาคม ๒๕๖๒
แต่ผู้เขียนต้องการใช้คำนี้ เพื่อสื่อถึง "สภาวะซึมเศร้า"
อีกทั้ง "ซึม" กับ "ลืม" ก็ออกเสียงใกล้เคียงกันมาก
ผู้เขียนถือเอาเองว่า ใช้ได้-อนุโลม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น