บุญเป็นสิ่งที่ต้องสั่งสมไว้ : โคลงสี่สุภาพ
๑. กลิ่นอากาศหนาวเชื้อ-.......................เชิญดม
ดลฤดีอภิรมย์................................รอบเกล้า
กุสุมาลย์กลาดเกลื่อนสม.................สุขเสพ
ประหนึ่งเทพพิมานเหย้า..................รื่นยั้งร่มเย็นฯ
๒. เริ่มฤดูเห็นรวงข้าว.............................สุดตา
สามสี่เดือนผ่านมา..........................เหนื่อยแล้ว
ทุ่มทุนรอน-กายา............................หว่านปลูก
(ข้าว)ราคาถูกฤาแคล้ว.....................ทิ้งบ้านงานหาฯ
๓. เวลาทุกข์ระทดท้อ.............................(จึงคิด)ทำบุญ
เที่ยวสะเดาะเคราะห์เจือจุน................บาปล้าง
(ยาม)อยู่ดีเวรกรรมตุน......................ฉกาจก่อ
บุญกุศลบ่สร้าง................................ไร้ซึ่งศรัทธาฯ
๔. ยังมากล่าวโทษไร้..............................บุญผล
คำสอนเรื่องบุญกุศล..........................กลบล้าง
เห็นแก่ตัว(เห็น)แต่ตน........................ประเสริฐ
เกิดมาเพื่อบาปสร้าง..........................สุขได้ดั่งฤดี?
๕. ยามบ่มีเงินใช้.....................................จึงหา(งานทำ)
คือทิฐิมิจฉา.....................................อ่อนด้อย
ยามเจ็บป่วยค่ายา-............................หมอจ่าย
สายเกินกาลขยันคล้อย......................(ไม่พ้นต้อง)กู้หนี้ยืมสินฯ
๖. อย่าคิดแคบแค่เพี้ยง.............................ปัจจุบัน(ไม่คำนึงถึงอนาคต)
ตราบที่มีชีวัน....................................อยู่หล้า
อนาคตคือสิ่งอัน................................พึงประสบ
ควรขบคิดทางท้า-.............................ทายสู้ชะตาชนม์ฯ
๗. (พึง)พาตัวเองรอดพ้น...........................ทรมาน
ครอบครัวแลลูกหลาน.........................ทุกข์ไร้
ยังยากจนอย่าทะยาน..........................สืบทอด-
เผ่าพงศ์ปลอดสุขไซร้.........................ทุกข์แท้คะนึงเห็นฯ
๘. สาธุชนย่อมงดเว้น.................................บาปกรรม
หมั่นประกอบศีลธรรม..........................กิจไว้
สั่งสมบุญหนุนนำ................................สุขประสบ
โอกาสพบทุกข์ไซร้.............................เกิดน้อยเต็มทีฯ
๙ ตุลาคม ๒๕๖๘
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น