เมืองไทยไร้แก่นสาร : กาพย์ยานี๑๑
๏ ลาภ-ยศ-สรรเสริญ-สุข............................ทุกๆคน ท้นประสงค์
โลกธรรม=ความมั่นคง.............................จำนงอยู่ คู่ชีวี(ของคน)
๏ (พุทธศาสนา)ถูกใช้ เป็นเครื่องมือ..............ทางยึดถือ คือวิถี
รักษา ประเพณี.......................................ค่านิยม สังคมไทย
(ศาสนาพุทธถูกอ้างเพื่อหาเงิน ส่งเสริมการท่องเที่ยว ผสมผสานประเพณีไทย ฯลฯ)
๏ แอบอ้าง พุทธศาสนา..............................เพราะศรัทธา(คำสอน) ก็หาไม่
ละเลย ธรรมวินัย.....................................ความงมงาย (ภายใน)ใจเบ่งบาน
๏ (เช่น)พระเครื่อง เรื่องของพระ-..................เกจิ(มัก)จะ มานะหาญ
มิใช่ หมายนิพพาน...................................บ่ต้องการ (ขจัด)ตัณหาเตียน
๏ สวดมนต์ คนหวังบุญ................................พระเกื้อหนุน (เพิ่ม)พูน(ความ)ผิดเพี้ยน
แผ่(ส่วน)บุญ คุ้นเคยเพียร..........................เล่าเรียนมา(จาก) ศาสนาใด?
(พระพุทธเจ้าไม่เคยสอนว่าสวดมนต์แล้วได้บุญเลย ไม่รู้เอามาจากไหน?
แล้วชอบท่องคำอุทิศส่วนบุญให้ใครต่อใคร ราวกับว่าตัวเองมีบุญมากมายเหลือเฟือ...ไร้สาระ)
๏ (ทอด)ผ้าป่า ทอดกฐิน..............................เรื่องเคยชิน ชวนหลงใหล
เกื้อหนุน ผลบุญใหญ่.................................เงินทองให้ ใจศรัทธา
๏ แต่พระ รับเงินทอง...................................(เป็น)สิ่งต้องห้าม ตามศาสนา(พุทธ)
ชาวไทย ไม่นำพา.....................................บ่ถือสา ธรรมวินัย
(วัดจัดงานหาเงิน-พระรับกิจนิมนต์หาเงิน เป็นเรื่องปกติของสังคมไทย บางวัดทำเป็นเคร่ง อ้างพระไม่รับเงิน แต่ตั้งมูลนิธิมารับเงิน-เก็บเงินแทน เจ้าอาวาสใช้เงินคนเดียว-รวยคนเดียว)
๏ บวชพระ จะได้บุญ.....................................ความหมกมุ่น (เอา)มาจากไหน?
ผ้าเหลือง พา(พ่อแม่)ให้ไป.........................สู่สวรรค์ วิมานแมน
(ไม่เคยเห็นในพระไตรปิฎกว่า บวชแล้วได้บุญ ลูกบวชแล้วพ่อแม่ได้ขึ้นสวรรค์)
๏ (คนไทย)ชอบทำ ตามใจชอบ......................คือระบอบ อันเหนียวแน่น
ทำให้ ไทยทั่วแดน.....................................ไร้แก่นสาร สถานเอยฯ
๘ ตุลาคม ๒๕๖๘
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒ พระวินัยปิฎกเล่มที่ ๒
มหาวิภังค์ ภาค ๒
๒. โกสิยวรรค สิกขาบทที่ ๘ เรื่องพระอุปนันทศากยบุตร [๑๐๕] โดยสมัยนั้น พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าประทับอยู่ ณ พระเวฬุวัน อันเป็นสถานที่ พระราชทานเหยื่อแก่กระแต เขตพระนครราชคฤห์. ครั้งนั้น ท่านพระอุปนันทศากยบุตร เป็น กุลุปกะของสกุลหนึ่ง รับภัตตาหารอยู่เป็นประจำ ของเคี้ยวของฉันอันใดที่เกิดขึ้นในสกุลนั้น. เขาย่อมแบ่งส่วนไว้ถวายท่านพระอุปนันทศากยบุตร. เย็นวันหนึ่งในสกุลนั้นมีเนื้อเกิดขึ้น เขาจึง แบ่งส่วนเนื้อนั้นไว้ถวายท่านพระอุปนันทศากยบุตร. เด็กของสกุลนั้นตื่นขึ้นในเวลาเช้ามืด ร้อง อ้อนวอนว่า จงให้เนื้อแก่ข้าพเจ้า. บุรุษสามีจึงสั่งภรรยาว่า จงให้ส่วนของพระแก่เด็ก เราจัก ซื้อของอื่นถวายท่าน. ครั้นแล้วเวลาเช้าท่านอุปนันทศากยบุตร นุ่งอันตรวาสกแล้ว ถือบาตรจีวร เข้าไปสู่สกุลนั้น แล้วนั่งบนอาสนะที่เขาจัดถวาย. ทันใด บุรุษนั้นเข้าไปหาท่านพระอุปนันทศากยบุตร กราบแล้วนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง, ได้กราบเรียนว่า ท่านเจ้าข้า เมื่อเย็นวานนี้มีเนื้อเกิดขึ้น, ผมได้เก็บไว้ถวายพระคุณเจ้าส่วนหนึ่ง, จากนั้นเด็กคนนี้ตื่นขึ้นแต่เช้ามืดร้องอ้อนวอนว่า จงให้เนื้อแก่ข้าพเจ้า ผมจึงได้ให้เนื้อส่วนของ พระคุณเจ้าแก่เด็ก, พระคุณเจ้าจะให้ผมจัดหาอะไรมาถวายด้วยทรัพย์กหาปณะหนึ่ง ขอรับ. ท่านพระอุปนันทศากยบุตรถามว่า เธอบริจาคทรัพย์กหาปณะหนึ่งแก่เรา แล้วหรือ? บุ. ขอรับ ผมบริจาคแล้ว. อุ. เธอจงให้กหาปณะนั้นแหละแก่เรา. บุรุษนั้นได้ถวายกหาปณะแก่ท่านพระอุปนันทศากยบุตร ในทันใดนั้นเอง แล้วเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า พระสมณะเชื้อสายพระศากยบุตรเหล่านี้ รับรูปิยะเหมือนพวกเรา. ภิกษุทั้งหลายได้ยินบุรุษนั้นเพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาอยู่ บรรดาภิกษุที่เป็นผู้มักน้อย สันโดษ มีความละอาย มีความรังเกียจ ผู้ใคร่ต่อสิกขา ต่างก็เพ่งโทษ ติเตียน โพนทะนาว่า ไฉน ท่านพระอุปนันทศากยบุตรจึงได้รับรูปิยะเล่า? แล้วกราบทูลเรื่องนั้นแด่พระผู้มีพระภาค.ประชุมสงฆ์ทรงสอบถาม ลำดับนั้น พระผู้มีพระภาครับสั่งให้ประชุมภิกษุสงฆ์ ในเพราะเหตุเป็นเค้ามูลนั้น ในเพราะเหตุแรกเกิดนั้น แล้วทรงสอบถามท่านพระอุปนันทศากยบุตรว่า ดูกรอุปนันทะ ข่าวว่า เธอรับรูปิยะจริงหรือ? ท่านพระอุปนันทศากยบุตรทูลรับว่า จริง พระพุทธเจ้าข้า.ทรงติเตียน พระผู้มีพระภาคพุทธเจ้าทรงติเตียนว่า ดูกรโมฆบุรุษ การกระทำของเธอนั่น ไม่เหมาะ ไม่สม ไม่ควร ไม่ใช่กิจของสมณะ ใช้ไม่ได้ ไม่ควรทำ, ไฉนเธอจึงได้รับรูปิยะเล่า? การกระ ทำของเธอนั่น ไม่เป็นไปเพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยังไม่เลื่อมใส หรือเพื่อความเลื่อมใสยิ่งของ ชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว. โดยที่แท้ การกระทำของเธอนั่น เป็นไปเพื่อความไม่เลื่อมใสของชุมชนที่ ยังไม่เลื่อมใส และเพื่อความเป็นอย่างอื่นของชนบางพวกที่เลื่อมใสแล้ว.ทรงบัญญัติสิกขาบท พระผู้มีพระภาค ทรงติเตียนท่านพระอุปนันทศากยบุตร โดยอเนกปริยายดั่งนี้แล้วตรัส โทษแห่งความเป็นคนเลี้ยงยาก ความเป็นคนบำรุงยาก ความเป็นคนมักมาก ความเป็นคนไม่สันโดษ ความคลุกคลี ความเกียจคร้าน ตรัสคุณแห่งความเป็นคนเลี้ยงง่าย ความเป็นคนบำรุงง่าย ความมักน้อย ความสันโดษ ความขัดเกลา ความกำจัด อาการที่น่าเลื่อมใส การไม่สะสม การปรารภความเพียร โดยอเนกปริยาย ทรงกระทำธรรมีกถาที่สมควรแก่เรื่องนั้น ที่เหมาะสมแก่ เรื่องนั้น แก่ภิกษุทั้งหลาย แล้วรับสั่งกะภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะเหตุนั้นแล เราจักบัญญัติสิกขาบทแก่ภิกษุทั้งหลาย อาศัยอำ นาจประโยชน์ ๑๐ ประการ คือ เพื่อความรับว่าดีแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อความสำราญแห่งสงฆ์ ๑ เพื่อข่มบุคคลผู้เก้อยาก ๑ เพื่ออยู่สำราญแห่งภิกษุมีศีลเป็นที่รัก ๑ เพื่อป้องกันอาสวะอันจะบัง- *เกิดในปัจจุบัน ๑ เพื่อกำจัดอาสวะอันจักบังเกิดในอนาคต ๑ เพื่อความเลื่อมใสของชุมชนที่ยัง ไม่เลื่อมใส ๑ เพื่อความเลื่อมใสยิ่งของชุมชนที่เลื่อมใสแล้ว ๑ เพื่อความตั้งมั่นแห่งพระสัทธรรม ๑ เพื่อถือตามพระวินัย ๑. ดูกรภิกษุทั้งหลาย ก็แลพวกเธอพึงยกสิกขาบทนี้ขึ้นแสดงอย่างนี้ ว่าดังนี้:-พระบัญญัติ ๓๗. ๘. อนึ่ง ภิกษุใด รับก็ดี ให้รับก็ดี ซึ่งทอง เงิน หรือยินดีทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้, เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น