เวลาเป็น"ทุนชีวิต" : กลอนคติเตือนใจ
๏ เวลา หล่อเลี้ยง ชีวิตใหม่.........................(ให้)เติบใหญ่ ในโลก ที่แปรผัน
รู้-เห็น เป็น(ใน)สิ่ง ปัจจุบัน........................เท่าทัน อดีต ตรึงติดตา
๏ ขณะ เดียวกัน (เวลาก็)บันดาลให้...............ชีวิต ผู้ใหญ่(คนแก่) ค่อย(ๆ)ไร้ค่า
ความเสื่อม (ของ)สังขาร คลานคืบมา..........มอบความ แก่ชรา ถา(โถม)คุกคาม
๏ เวลา ที่เคย ช่วยหล่อเลี้ยง.........................กลับเยี่ยง (สิ่ง)กลืนกิน ชีวินหลาม
ลดอา ยุขัย น้อย(ลง)ไปตาม.......................นิยาม ชีวิต อนิจจัง
๏ อย่าปล่อย เวลา ให้สูญเปล่า......................อย่ามัว กลัว-เขลา เฝ้าแต่หวัง(ลมๆแล้งๆ)
บ่คิด ทำอะไร ให้จริงจัง..............................เสมือนดั่ง ดวงใจ ไร้เวลา
๏ เวลา เป็นทุน ของชีวิต..............................อย่าคิด เหลวไหล ปานไร้ค่า
ผู้เปี่ยม สติ และปัญญา...............................ย่อม(รู้จัก)ใช้ เวลา สู่(ความ)เจริญ
๏ ผู้ที่ (ทำตัว)เหลวไหล ใคร่ประมาท..............นักปราชญ์ ทั้งหลาย ไป่สรรเสริญ
แม้ยัง เยาว์วัย ใฝ่เพลิดเพลิน........................(ต่อไป)จะเผชิญ ความชรา มาสักวัน(อย่างแน่นอน)
๏ (ซึ่งจะเป็น)เวลา ที่ใคร ก็ไม่ต่าง(กัน)............(ต้อง)ละวาง ความใคร่ ความใฝ่ฝัน
ใส่ใจ ในสุขภาพ ที่นับวัน..............................หดสั้น ปั้นแต่ง แข่งเวลา
๏ หากแต่ ห้วงสุดท้าย ในที่สุด.......................บ่มี ใครหยุด(เวลา) ได้หรอกหนา
ณ ปลาย วงกต หมดเวลา.............................ชีวา ย่อม(จบ)สิ้น อจินไตยฯ
๒๒ ตุลาคม ๒๕๖๘
พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ พระสุตตันตปิฎกเล่มที่ ๑๗ ขุททกนิกาย ขุททกปาฐะ-ธรรมบท-อุทาน-อิติวุตตกะ-สุตตนิบาต คาถาธรรมบท อัปปมาทวรรคที่ ๒ [๑๒] ความไม่ประมาท เป็นทางเครื่องถึงอมตนิพพาน ความประมาท เป็นทางแห่งความตาย ชนผู้ไม่ประมาทย่อมไม่ตาย ชน เหล่าใดประมาทแล้วย่อมเป็นเหมือนคนตายแล้ว บัณฑิต ทั้งหลายตั้งอยู่ในความไม่ประมาท ทราบเหตุนั่นโดยความ แปลกกันแล้ว ย่อมบันเทิงในความไม่ประมาท ยินดีแล้ว ในธรรมอันเป็นโคจรของพระอริยเจ้าทั้งหลาย ท่านเหล่านั้น เป็นนักปราชญ์ เพ่งพินิจ มีความเพียรเป็นไปติดต่อ มีความบากบั่นมั่นเป็นนิตย์ ย่อมถูกต้องนิพพานอันเกษมจาก โยคะ หาธรรมอื่นยิ่งกว่ามิได้ ยศย่อมเจริญแก่บุคคลผู้มี ความหมั่น มีสติ มีการงานอันสะอาด ผู้ใคร่ครวญแล้วจึงทำ ผู้สำรวมระวัง ผู้เป็นอยู่โดยธรรม และผู้ไม่ประมาท ผู้มี ปัญญาพึงทำที่พึ่งที่ห้วงน้ำท่วมทับไม่ได้ ด้วยความหมั่น ความไม่ประมาท ความสำรวมระวัง และความฝึกตน ชน ทั้งหลายผู้เป็นพาลมีปัญญาทราม ย่อมประกอบตามความ ประมาท ส่วนนักปราชญ์ย่อมรักษาความไม่ประมาท เหมือน ทรัพย์อันประเสริฐสุด ...........
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น