ภิกษุใด รับก็ดี ให้รับก็ดี ซึ่งทอง เงิน หรือยินดีทอง เงิน อันเขาเก็บไว้ให้,เป็นนิสสัคคิยปาจิตตีย์.(โกสิยวรรค สิกขาบทที่ ๘)
พระอรหันต์ นี้เรียกว่า บุคคลมีปกติกระทำให้บริบูรณ์ในศีล สมาธิ และปัญญา (พระไตรปิฎก เล่มที่ ๓๖ พระอภิธรรมปิฎก เล่มที่ ๓ ธาตุกถา-ปุคคลบัญญัติปกรณ์)พระอรหันต์จึงไม่รับเงิน ไม่ลวนลามผู้หญิง และไม่ป่วยเป็นอัลไซเมอร์(ผู้เขียน)๏ (อนิจจัง)สังขาร ทั้งหลาย ไม่เที่ยง.....................ไม่อาจเลี่ยง แก่(ชรา)-พยาธิ์-อาสัญ
(ซึ่งเป็น)เหตุแห่ง ทุกขัง ทั้งนั้น...........................(ที่สุด)เสื่อมสลาย หายพลัน=อนัตตา
๏ อย่าได้ จำแนก แตกประเด็น(ไตรลักษณ์)............หลากหลาย ให้เป็น ปัญหา
หลีกเลี่ยง เถียงหมาย ไปมา...............................อ่อนเพลีย เสียเวลา หากิน
๏ เป้าหมาย ปลายวิถี อริยสัจ(๔)...........................มุ่งตัด วัฏสงสาร ให้สิ้น
(แต่มี)คนชอบ เอาไป (ประยุกต์)ใช้ชิน.................ได้ยิน วิจิตร พิสดาร
๏ การบวช ในพุทธ (ธะ)ศาสนา.............................เพื่อศึกษา ทางพ้น สงสาร
ธรรม(ะ) วินัย ให้การ-.........................................อุปถัมภ์ นิพพาน นันท์จริง
๏ แต่มี ที่คน ฉลจิต.............................................คดคิด ขี้ครอก กลอกกลิ้ง
บวชหา ผลประโยชน์ โฉดอิง..............................พึ่งพิง พุทธศาสน์ อนาถภัย
๏ เปลี่ยนแปลง เป้าหมาย ปลายทาง.....................ตามอย่าง ตัณหา สาไถย
ชุ่มโชก โลกธรรม หนำใจ...................................บ่ใส่ใจ ในโล กุตระ
๏ พูดจา หลอกลวง ปวงชน..................................ประพฤติตน ฉลไร้ สัจจะ
ทุจริต มิจฉา อาชีวะ..........................................ศรัทธา ธุระ สัปดน
๏ บูชา ผู้ที่ ควรบูชา............................................(เป็นหลัก)มรรคา ประสบ สุขกุศล
หลีกหลบ คบหาญ พาลชน ...............................(เป็น)ทั้งหมด แห่งหน ทาง(พ้นทุกข์)เอยฯ
๒๐ พฤษภาคม ๒๕๖๕
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค อุปัฑฒสูตร ความเป็นผู้มีมิตรดี เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้น
[๔] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้:- สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ นิคมของชาวศักยะชื่อสักระ ในแคว้น สักกะของชาวศากยะทั้งหลาย ครั้งนั้น ท่านพระอานนท์เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว นั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาค ว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นกึ่งหนึ่งแห่งพรหมจรรย์ เทียวนะ พระเจ้าข้า. [๕] พระผู้มีพระภาคตรัสว่า ดูกรอานนท์ เธออย่าได้กล่าวอย่างนั้น เธออย่าได้ กล่าวอย่างนั้น ก็ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี นี้เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียว ดูกร อานนท์ อันภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี พึงหวังข้อนี้ได้ว่า จักเจริญอริยมรรคประกอบ ด้วยองค์ ๘ จักกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘. [๖] ดูกรอานนท์ ก็ภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญอริยมรรคประกอบ ด้วยองค์ ๘ ย่อมกระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างไรเล่า? ดูกรอานนท์ ภิกษุ ในธรรมวินัยนี้ย่อมเจริญสัมมาทิฏฐิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ย่อมเจริญสัมมาสังกัปปะ ... สัมมาวาจา ... สัมมากัมมันตะ ... สัมมาอาชีวะ ... สัมมาวายามะ ... สัมมาสติ ... สัมมาสมาธิ อันอาศัยวิเวก อาศัยวิราคะ อาศัยนิโรธ น้อมไปในการสละ ดูกร อานนท์ ภิกษุผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี ย่อมเจริญอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ ย่อม กระทำให้มากซึ่งอริยมรรคประกอบด้วยองค์ ๘ อย่างนี้แล. [๗] ดูกรอานนท์ ข้อว่า ความเป็นผู้มีมิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี เป็นพรหมจรรย์ ทั้งสิ้นทีเดียวนั้น พึงทราบโดยปริยายแม้นี้ ด้วยว่าเหล่าสัตว์ผู้มีชาติเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจาก ชาติ ผู้มีชราเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากชรา ผู้มีมรณะเป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากมรณะ ผู้มี โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เป็นธรรมดา ย่อมพ้นไปจากโสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส และอุปายาส เพราะอาศัยเราผู้เป็นกัลยาณมิตร ดูกรอานนท์ ข้อว่า ความเป็นผู้มี มิตรดี มีสหายดี มีเพื่อนดี เป็นพรหมจรรย์ทั้งสิ้นทีเดียวนั้น พึงทราบโดยปริยายนี้แล.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น