บัณฑิตย่อมฝึกตน : กลอนคติสอนใจ

บัณฑิตย่อมฝึกตน : กลอนคติสอนใจ

๏    อากาศเย็น ระรวย ไหลพวยพลุ่ง........................ข้ามท้องทุ่ง คุ้งพนา มาเสกสรร

ช่วยให้เรือน หลังน้อย ด้อยบริภัณฑ์...................เริ่มรื่นรมย์ สมสันติ์ ทันท่วงที

 ๏    กับชีวิต เรียบง่าย ไม่ฟุ้งเฟ้อ............................จะพบเจอ ธรรมชาติ สัจวิถี

พร้อมปรับตัว ปรับหัวใจ ไป่อรดี.........................สิ่งไม่มี ไม่เห็น ไม่เป็นไร(อรดี=ไม่พอใจ)

๏    หมั่นตั้งจิต เจือจุน หนุนกุศล.............................การฝักหัด ดัดกมล พ้นสาไถย

เป็นหน้าที่ ปรีดิ์เปรม เกษมหทัย.........................ของผู้ใคร่ พัฒนา สถาพร

๏    อกุศล มลทิน จินดาขัด(เกลา)..........................คือกิจวัตร ประจำวัน บัณฑิตสอน

เสมือนกับ ชีวิน ต้องกิน-นอน.............................เอื้ออาทร สวัสดิ มิทุกข์ทน

๏    สติตั้ง สร้างสม อุดมจิต....................................ทำ-พูด-คิด บรรลุ กรรมกุศล

เพิ่มปัญญา หาไว้ ให้แก่ตน...............................รู้เท่าทัน เหตุ-ผล โลกกลไก

๏    ทำทุกสิ่ง จริงจัง อย่าหวังเล่น............................ดังเฉกเช่น สิหมดชะตา อายุขัย

อย่ายอมเสีย ทรัพยา-เวลาไป............................กับเรื่องไร้ สาระ คึกคะนอง

๏    คบคนดี มีชัย ไปกว่าครึ่ง...................................เป็นสิ่งซึ่ง ปราชญา ทัศนาถ่อง

ทำความดี มีวินัย ไม่ลำพอง...............................จะไม่ต้อง โศกเศร้า เฝ้าเสียใจ

๏    หัดรอบคอบ สุขุม คิดลุ่มลึก...............................อย่าเอาความ รู้สึก ตรึกผลักไส

หลีกเลี่ยงการ ทำตาม อำเภอใจ..........................จิจำเริญ เพลินใจ ไม่ทุกข์เลยฯ

๗ มกราคม ๒๕๖๒