ผู้-หิว-โหย : กลอนเปล่า
๏ โลกกว้าง....
ฟ้ายิ่งกว้าง-ใหญ่
ฟ้ายิ่งกว้าง-ใหญ่
คนบางคนไฉน
ทำตัวยิ่งใหญ่คับฟ้า?
๏ เกิดบนดิน
กินสิ่งที่พสุธา
มอบให้อย่างไม่หวงว่า
เป็นของของข้า...ผู้เดียว
๏ โลกหมุนรอบสุริยน
แต่คนตั้งตนเป็นศูนย์กลาง
"
โลกมนุษย์ " อุตส่าห์สร้าง
คำอ้าง....ที่ไร้ยางอาย
๏ เห็นแก่ตัวเป็นที่หนึ่ง
คำนึงขจิตคิดร้าย
โง่เขลาเมามาย
ไม่รู้ซึ้งสัจธรรมความจริง
๏ แสวงหา....หวงแหน
แม่นมั่นว่า
ข้าคือเจ้าของ
กระหยื่มยิ้มย่องลำพอง
จองหองในทรัพย์
ยศ สรรเสริญ
๏ มีเท่าไร....ไม่เคยพอ
ได้เท่าไรก็....ไม่เคยเต็ม
รู้สึกแค่....ยังขาด
ไม่อาจรู้ถึงความเกิน
ดำเนินเช่นนี้ทุกวี่วัน
๏ หลงว่า รู้จักชีวิต
คิดว่า
เข้าใจสัจธรรม์
ถือตน
แบ่งชนชั้น
เย้ยหยันคนอื่น....รื่นทรวง
๏ คติธรรมประจำใจ
ด้าน-ได้
อาย-อด
มือใครยาว
สาวได้สาวเอา
ฉวยโอกาสได้
ให้ตักตวง
ละลาบละล้วงกอบโกย
ฯลฯ
๏ ท้องอิ่ม....
แต่ใจไม่เคยอิ่ม
อดอยาก-หิวโหย
อายุสั้น
สังขารร่วงโรย
โบยบินวิญญาณ....ปานธุลีฯ
๒๓ กุมภาพันธ์
๒๕๖๑
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น