จากประตูสู่เชิงตะกอน : กลอนคติเตือนใจ
๏ ทอดสายตา จากประตู สู่เชิงตะกอน...................................อดีตกาล มานย้อน ละครเสมือน
ฉากชีวิต ยังชิดใกล้ ไม่ลางเลือน...................................ค่อยๆเคลื่อน เด่นชัด เฉกปัจจุบัน
๏ วันวัยเยาว์ เรายัง เริ่มตั้งไข่..............................................มีผู้ใหญ่ คุ้มครอง ตระกองขวัญ
แค่เดินได้ ใคร่รู้สึก คึกคักครัน.......................................เปี่ยมสุขสันติ์ บันเทิง เริงฤทัย
๏ ย่างเข้าสู่ อนุบาล การศึกษา............................................ประจักษ์พลัน ปัญหา ขนาดใหญ่
ปราศจาก พ่อแม่ แลชิดใกล้.........................................ต้องปรับตัว ปรับใจ ไปโรงเรียน
๏ กระทั่งจบ การศึกษา ชีวาข้อง..........................................จำเป็นต้อง ทำงาน แทนอ่านเขียน
หาเงินใช้ เลี้ยงชีพ (ถูก)บีบพากเพียร.............................สร้างหลักฐาน อันเสถียร เปลี่ยนแปลงวัย(เป็นผู้ใหญ่)
๏ เอาตามอย่าง ค่านิยม สังคมทั่ว........................................มีครอบครัว ผัวเมีย ระเหี่ยไฉน
หลังแต่งงาน ชีวันล้วน ปรวนแปรไป...............................(การ)เป็นพ่อแม่ แท้จริงไซร้ ไม่ง่ายเลย
๏ เก็บสมบัติ พัสถาน ลูกหลานเผื่อ......................................ทั้งช่วยเหลือ ลูกสะใภ้ ไปถึง(ลูก)เขย
อีกวงศา คณาญาติ มิคลาดเคยฯลฯ...............................ภาระเผย เฉลยรับ นับอนันต์
๏ ใจเคยคุ้น(กับ) ความวุ่นวาย ไม่ได้สดับ..............................วันคืนลับ ล่วงไว คล้ายคลึงฝัน
เมื่อชรา พยาธิ เยือนชีวัน.............................................มอบอาสัญ พลันยุติ มิต้องตรอง
๏ ภารกิจ พินิจกาย ก่อนไฟเผา...........................................ย้อนดูเรา เยาว์จนแก่ สิ่งแส่(หา)ผอง
แม้แต่ร่าง(กาย) ก็ยังไร้ กลางไฟกอง..............................(ความ)เป็นเจ้าข้าว เจ้าของ แค่(มุม)มองเอยฯ
๑๗ สิงหาคม ๒๕๖๓
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น