สวดมนต์ข้ามปี ไม่มีในคำสอนของพุทธองค์ : กลอนคติเตือนใจ

สวดมนต์ข้ามปี ไม่มีในคำสอนของพุทธองค์ : กลอนคติเตือนใจ

๏    สวดมนต์ ข้ามปี เพิ่งมีใหม่(ไม่นาน)..............ตามใจ คนติด (ความ)คิดฉลอง(ปีใหม่)

สารพัด บทสวด อวดทำนอง........................สอดคล้อง ค่านิยม สังคมไทย

                                                                 (ที่เชื่ออิทธิฤทธิ์คาถาอาคม)

๏    สายสิญจน์ เกี่ยวกัน พันศรีษะ.....................(บ่งบอก)ศรัทธา วัฒน ธรรมคุณไสย

บ่เคย มีมา ตามพระไตร(ปิฎก).....................พุทธองค์ ทรงไม่ สอนให้ทำ(แบบนี้)

๏    พลานุภาพ บทสวด ที่อวดเล่า.....................คนเข้า(ร่วม) พิธี สิ(ประสบความ)เลิศล้ำ

ปัดเป่า ทุกข์โศก โรค-(ความ)ระกำ...............รวยร่ำฯลฯ=คำลวง ดวงฤดี

๏    งมงาย ไสยศาสตร์ ขาดสำนึก.....................ตรองตรึก โง่เขลา เนาวิถี

สติ ปัญญา หาได้มี....................................สิมี สิริ มงคลใด?(มีได้ยังไง?)

๏    "ผู้รู้ ผู้ตื่น ผู้เบิกบาน"................................มิใช่ หลักการ ของคุณไสย(ที่สอนให้งมงาย)

แต่เป็น(ของ) พุทธศาสน์ ประกาศไกร............สอนให้ ได้สติ มีปัญญา

๏    คนโง่ งมงาย ไสยศาสตร์...........................ต่อให้ (มีความ)ฉลาด ดาษศึกษา

                                                                   (ดาษ=มากมาย, เกลื่อนกลาด)

ก็มิ (แตก)ต่างคน (อับ)จนวิชา......................ขาดความ ก้าวหน้า สถาพร

๏    (ชน)ชาติใด ยังคง หลงไสยศาสตร์..............ย่อมปราศ อัชฌา อดิสร

ต้องอุดม ด้วย(ความ)ทุกข์ รุกราญรอน............สิสวดมนต์ อ้อนวอน ขอพรใคร?

                                                               (ใครจะช่วยคนโง่งมงายได้?)

๏    นักบวช รอบพุท ธ(ะ)ศาสนา.......................ปราศจาก ปัญญา บ้าคุณไสย

เป็นพุทธ เพียงเปลือก(นอก) เกลือกกลิ้งใจ......ขาดความ เลื่อมใส ธรรมวินัยเอยฯ

                                         

๓๐ ธันวาคม ๒๕๖๗

พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลธรรม

ลักษณะตัดสินธรรมวินัย 8 หรือ หลักกำหนดธรรมวินัย 8
       ธรรมเหล่าใดเป็นไปเพื่อ
       1. วิราคะ คือ ความคลายกำหนัด, ความไม่ติดพัน เป็นอิสระ มิใช่เพื่อความกำหนัดย้อมใจ, การเสริมความติด
       2. วิสังโยค คือ ความหมดเครื่องผูกรัด, ความไม่ประกอบทุกข์ มิใช่เพื่อผูกรัด หรือประกอบทุกข์
       3. อปจยะ คือ ความไม่พอกพูนกิเลส มิใช่เพื่อพอกพูนกิเลส
       4. อัปปิจฉตา คือ ความอยากอันน้อย, ความมักน้อย มิใช่เพื่อความอยากอันใหญ่, ความมักใหญ่ หรือมักมากอยากใหญ่
       5. สันตุฏฐี คือ ความสันโดษ มิใช่เพื่อความไม่สันโดษ
       6. ปวิเวก คือ ความสงัด มิใช่เพื่อความคลุกคลีอยู่ในหมู่
       7. วิริยารัมภะ คือ การประกอบความเพียร มิใช่เพื่อความเกียจคร้าน
       8. สุภรตา คือ ความเลี้ยงง่าย มิใช่เพื่อความเลี้ยงยาก